Υπάρχουν ορισμένα γεγονότα στην πολιτική ζωή που δεν μετρώνται με όρους εντυπώσεων. Δεν ανήκουν στη σφαίρα του «πολιτικού λάθους» ή της «κακής επικοινωνιακής διαχείρισης». Αποκαλύπτουν κάτι βαθύτερο: την αδυναμία μιας συλλογικότητας να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι. Να αποδώσει νόημα στο ότι υπάρχει.
Η υπόθεση του διορισμού —και της σχεδόν στιγμιαίας παραίτησης— του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Νίκου Ανδρουλάκη δεν είναι «γκάφα». Δεν είναι «αστοχία». Είναι σύμπτωμα. Και μάλιστα σύμπτωμα σοβαρό.
Διότι η πολιτική δεν είναι μηχανισμός στελέχωσης θέσεων. Δεν είναι πίνακας οργανωτικών καθηκόντων. Είναι πρωτίστως εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη που δεν θεμελιώνεται στις λέξεις, αλλά στην κοινή εμπειρία. Στην αίσθηση ότι ο άλλος συμμερίζεται κάτι από τον συλλογικό σου κόσμο, το τραύμα και την ελπίδα σου, την ιστορία που κουβαλάς και εκείνη που επιδιώκεις.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένας οργανισμός που ψάχνει διοικητική «επάρκεια». Είναι —ή ήταν— μια παράδοση. Ένα βίωμα κοινωνικής ευαισθησίας, ένταξης, προοδευτικού ήθους. Το να αναθέτεις την κεντρική διεύθυνση του προεδρικού γραφείου σε έναν άνθρωπο που δημόσια εξέφραζε θαυμασμό για τον πολιτικό αντίπαλο δεν είναι ζήτημα προσωπικής στάσης. Είναι μαρτυρία ότι το ίδιο το κόμμα έχει απολέσει την αίσθηση του ποιος είναι.
Διότι, αν όλα είναι ίδια, αν η πολιτική καταλήγει να είναι ένα διαχειριστικό παίγνιο προσώπων, αν η παράδοση δεν σημαίνει τίποτε άλλο από «παλιό σήμα» και φθαρμένα συνθήματα — τότε προς τι η ύπαρξη του κόμματος;
Αν η ταυτότητα είναι προαιρετική, τότε και η εμπιστοσύνη είναι αντικαταστατή.
Η οργή της κομματικής βάσης δεν προήλθε από ιδεολογική περιχαράκωση. Προήλθε από την πίκρα της ασυνέπειας. Από το συναίσθημα ότι η παράταξη που τους συγκίνησε άλλοτε —η παράταξη της κοινωνικής χειραφέτησης, της αυτονομίας, της ευθύνης— έχει ξεχάσει να αναγνωρίζει τον ίδιο της τον εαυτό.
Η διορθωτική παραίτηση αποτρέπει μεν την περαιτέρω φθορά, αλλά δεν θεραπεύει την πληγή. Το βαθύτερο ερώτημα παραμένει:
Έχει το ΠΑΣΟΚ ακόμη βούληση να υπάρξει ως διακριτό νόημα, ή αρκείται να επιπλέει ως σχήμα;
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν καλείται να διορθώσει απλώς διαδικασίες.
Καλείται να αποσαφηνίσει το «γιατί».
Γιατί αυτό το κόμμα;
Γιατί αυτός ο χώρος;
Γιατί αυτή η παράδοση να συνεχιστεί;
Χωρίς αυτό το «γιατί», κάθε πρόσωπο θα μοιάζει ξένο.
Και κάθε επιλογή — όσο και αν διορθώνεται εγκαίρως — θα καταλήγει να μαρτυρεί το ίδιο:
έλλειψη συνείδησης προσανατολισμού.
Η πολιτική δεν σώζεται με οργανωτικές κινήσεις.
Σώζεται μόνο όταν ανακτά το νόημα του λόγου της ύπαρξής της.
The post Η παραθεωρημένη σοβαρότητα appeared first on Newpost.gr.