Υπάρχουν εποχές στην πολιτική ιστορία που δεν χαρακτηρίζονται από γεγονότα, αλλά από ατμόσφαιρα. Από ένα σχεδόν απροσδιόριστο βάρος που πλανάται πάνω από ανθρώπους και θεσμούς, προμηνύοντας ότι κάτι βαθύτερο, σιωπηλό και επικίνδυνο αρχίζει να υπονομεύει τα θεμέλια. Στη Νέα Δημοκρατία βρισκόμαστε ακριβώς σε αυτή τη στιγμή: σε μια περίοδο που δεν έχει ακόμη όνομα, αλλά έχει ήδη συνέπειες. Και το ερώτημα αιωρείται αναπόφευκτο: Γιατί άραγε άρχισαν πάλι τα μαχαιρώματα;
Η παράταξη έχει αρχηγό. Και όχι απλώς αρχηγό — αλλά Πρωθυπουργό της χώρας. Κάποιοι μοιάζουν να το λησμονούν αυτό με την ευκολία εκείνων που συνήθισαν να συγχέουν το προσωπικό τους αίσθημα βαρύτητας με τη θεσμική σημασία. Οι υπουργοί δεν υπάρχουν αφ’ εαυτών. Διορίζονται. Κρίνονται. Δοκιμάζονται. Κάποιοι αποδεικνύονται αντάξιοι του ρόλου. Άλλοι λιγότερο. Αλλά αυτό είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας — και ο χώρος για την κριτική είναι εντός των θεσμικών τοιχωμάτων, όχι στα σαλόνια του παρασκηνίου και τις υπόγειες διαδρομές της δηλητηριώδους «ενημέρωσης».
Διότι τα έχουμε ζήσει. Ξανά. Και ξανά.
Το έκαναν με τον Κώστα Καραμανλή. Με την ίδια άγνοια κινδύνου, με την ίδια αυταπάτη ότι μπορεί κανείς να τραυματίσει την ηγεσία χωρίς να τραυματίσει την παράταξη. Κι όμως, η παράταξη πληγώθηκε. Η χώρα επίσης. Και όσοι τότε πρωτοστάτησαν σε αυτή την υπονόμευση, βρέθηκαν τελικά θεατές της ίδιας τους της πολιτικής αυτοακύρωσης.
Κι όμως, σήμερα, σαν να μην υπήρξε καθόλου η μνήμη αυτής της εμπειρίας, οι ίδιες κινήσεις επαναλαμβάνονται. Οι ίδιοι ψίθυροι. Η ίδια υποκριτική ευγένεια. Η ίδια «αξιοπρέπεια» που τρέφεται από πληγωμένες ματαιότητες.
Και ο Αντώνης Σαμαράς; Ένας πρώην πρωθυπουργός που γνωρίζει όσο λίγοι τις εσωτερικές αντοχές της παράταξης. Γιατί λοιπόν αυτή η σκιά περί νέου κόμματος; Τόσο ποταπές και μικρές είναι οι στοχεύσεις; Δεν είναι για τη νίκη — αυτό το ξέρουν όλοι. Είναι για την παρεμπόδιση. Για την αποδυνάμωση. Για τον συμβολικό κολασμό της ηγεσίας.
Μα όταν τιμωρείς τον αρχηγό σου, δεν τιμωρείς τον εαυτό σου;
Δεν τιμωρείς τη χώρα που σε παρακολουθεί;
Δεν εκθέτεις εκείνο που υποτίθεται πως υπερασπίζεσαι;
Και ο Κώστας Καραμανλής, απόμακρος, σκιασμένος πίσω από μια σιωπή που δεν είναι ουδέτερη, αλλά βαριά. Είναι εύκολο να πει κανείς ότι φταίει ο Μητσοτάκης. Και πράγματι φέρει ευθύνη — οι ηγεσίες δεν είναι απρόσβλητες. Αλλά είναι αδιανόητο να πιστέψει κανείς ότι ο Καραμανλής θα επιθυμούσε τη φθορά του ίδιου του χώρου που στήριξε ιστορικά το κύρος και την αποστολή του.
Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι εφήμερο πολιτικό όχημα. Είναι παράταξη με ιστορική ρίζα. Με ιδεολογική επιταγή. Με ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και στη δημοκρατική ισορροπία της χώρας.
Και όλοι όσοι σήμερα συγκρούονται — πρώην, νυν και επίδοξοι — αναδείχθηκαν μέσα από αυτήν.
Ό,τι είναι, ό,τι λένε, ό,τι αξιώνουν, οφείλεται κατά μέγα μέρος στη συλλογική διαδρομή που τώρα πληγώνουν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε:
Τα κόμματα δεν πέφτουν από εξωτερικούς εχθρούς.
Πέφτουν από το δηλητήριο των φίλων.
Και όταν πέσουν, δεν ξανασηκώνονται με την ίδια ψυχή.
Γι’ αυτό, ας σταματήσει τώρα αυτός ο υπόγειος εμφύλιος.
Πριν αποκτήσει όνομα.
Πριν αποκτήσει συνέπειες.
Πριν γίνει Ιστορία που θα την διηγούνται οι επόμενοι με πίκρα και ντροπή.
Πριν να είναι πολύ αργά!
The post Η Παράταξη ως Τραύμα και ως Ευθύνη appeared first on Newpost.gr.