Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι πολιτική πράξη γενναιότητας· είναι πράξη πολιτικής αυτοπροστασίας. Όσοι τη βλέπουν ως «αναδιάταξη του κεντροαριστερού χώρου» μάλλον παραβλέπουν το προφανές: ο Τσίπρας δεν αποχώρησε για να ανοίξει χώρο σε κάτι νέο, αλλά για να τον ξανακαταλάβει ο ίδιος.
Δεν υπάρχει τίποτα αυθόρμητο ή «από τα κάτω» στη νέα του διαδρομή. Αντίθετα, όλα φωνάζουν για ένα σχέδιο απόλυτα ελεγχόμενο, προσωπικό και ιδιοτελές. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν εγκαταλείπει τη Βουλή για να «συναντήσει την κοινωνία», αλλά για να ανασυντάξει τον εαυτό του εκτός κομματικού πλαισίου, μακριά από θεσμούς, ισορροπίες και εσωτερικές αντιρρήσεις. Ένα κόμμα χωρίς βάσεις, αλλά με ηγέτη. Ένα εγχείρημα χωρίς συλλογικότητα, αλλά με προσωπικό brand.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η «δίνη» που περιγράφεται δεν ήταν φυσικό φαινόμενο. Την προκάλεσε ο ίδιος. Άφησε πίσω του ένα κόμμα διχασμένο, χωρίς αφήγημα και χωρίς ιδεολογική πυξίδα — κι έπειτα το κατηγόρησε ότι δεν μπορεί να σταθεί μόνο του. Η σχέση του με το κόμμα του θύμιζε εκείνον που πρώτα καίει το σπίτι και μετά κατηγορεί τα αποκαΐδια ότι δεν τον χωρούν.
Τώρα, ο Τσίπρας επιχειρεί να ξαναγράψει το σενάριο: να εμφανιστεί ως ο μόνος ικανός να «αναστήσει» τον προοδευτικό χώρο. Μόνο που αυτή η «αναγέννηση» ξεκινά από τα ίδια υλικά που τον φθείρουν — την αρχηγική έπαρση, τη μονοπρόσωπη εξουσία, τη διαρκή ανάγκη να είναι ο ίδιος στο επίκεντρο.
Αν κάτι πρέπει να καταλάβει η Κεντροαριστερά, είναι πως το πρόβλημά της δεν είναι η έλλειψη Τσίπρα. Είναι η αδυναμία της να ξεπεράσει τον Τσίπρα. Και όσο εκείνος θα παίζει τον ρόλο του «σωτήρα», τόσο η παράταξη θα μένει εγκλωβισμένη σε ένα προσωπικό αφήγημα που δεν υπηρετεί την κοινωνία — υπηρετεί μόνο τον ίδιο.
The post Η παραίτηση της ιδιοτέλειας: O Τσίπρας «φεύγει» με την αυταπάτη να ξαναγίνει ιδιοκτήτης της Αριστεράς appeared first on Newpost.gr.