Η δημόσια συζήτηση που έχει ανοίξει για το νέο βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα μοιάζει –όπως συχνά συμβαίνει στη δημόσια σφαίρα μας– με εκείνες τις τελετουργικές θορυβώδεις ενασχολήσεις που υποκαθιστούν τη σοβαρή πολιτική. Κριτικές, αντικριτικές, διαρροές, διαξιφισμοί περί «αποκαλύψεων»∙ όλα ένα είδος κουρνιαχτού. Ένας θόρυβος που τρέφει τις εντυπώσεις, αλλά αδυνατεί να θίξει την ουσία: ποιο το νόημα όλων αυτών για την κοινωνία που ασφυκτιά, για το κράτος που παραπαίει, για τον δημόσιο βίο που στερεύει από νόημα;
Αν υπάρχει κάποια αξία σε αυτή τη συζήτηση, δεν είναι ασφαλώς η λογοτεχνική ή ιστορική βαρύτητα του βιβλίου. Το μόνο ενδιαφέρον είναι ένα: τι προτίθεται να πράξει ο Τσίπρας από εδώ και πέρα. Όλα τα άλλα –οι περιγραφές, οι εξομολογήσεις, οι απολογισμοί– μοιάζουν με επανάληψη ενός έργου που η κοινωνία έχει ήδη δει, γνωρίζει, και μάλλον δεν επιθυμεί να ξαναπαρακολουθήσει.
Διότι ο Αλέξης Τσίπρας κυβέρνησε. Και όταν κάποιος έχει κυβερνήσει, κρίνεται όχι από τα μετέπειτα γραπτά του, αλλά από το αποτύπωμα που άφησε στην πραγματική ζωή: στους θεσμούς, στην οικονομία, στο δημόσιο ήθος. Η κοινωνία —κουρασμένη, απαιτητική, συχνά καχύποπτη— δεν περιμένει από εκείνον μια νέα αυτοβιογραφική αφήγηση. Περιμένει να μάθει αν έχει σχέδιο, αν έχει πρόταση, αν έχει περιθώριο να παίξει ξανά ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Η ελληνική πολιτική σκηνή πάσχει από ένα χρόνιο αδιέξοδο: την υποκατάσταση της πράξης από την αφήγηση. Φτιάχνουμε ιστορίες, ερμηνείες, μύθους. Και ξεφεύγουμε από το πραγματικό: την ευθύνη για το συλλογικό μέλλον. Σε αυτό το αδιέξοδο οφείλουμε να δούμε αν ο Τσίπρας σκοπεύει να λειτουργήσει ως παράγων ανανέωσης ή ως επανάληψη ενός παρωχημένου ρόλου.
Το βιβλίο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Η πρόθεση έχει.
Η κοινωνία δεν αναζητά εκμυστηρεύσεις. Αναζητά πράξη.
Και από έναν πρώην πρωθυπουργό, η πράξη είναι το μόνο που ακόμη μπορεί να μετρήσει.
The post Η μικρολογία ενός βιβλίου και το μείζον της πολιτικής πράξης appeared first on Newpost.gr.