Η 20ή Ιουλίου 1974, ημέρα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας», δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν το αποκορύφωμα μιας αλυσίδας εγκληματικών επιλογών, εθνικών αυταπατών και ξένων παρεμβάσεων, που σφράγισαν με αίμα και διχασμό την ιστορία του ελληνισμού.
Η χούντα των Αθηνών –οι δήθεν πατριώτες που κατέλυσαν τη δημοκρατία με το πρόσχημα της εθνικής σωτηρίας– εμπιστεύτηκε αφελώς, ίσως και ιδιοτελώς, τις υποσχέσεις των «συμμάχων». Πείστηκαν ότι η απομάκρυνση του Μακαρίου, του εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, και το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 θα άνοιγε τον δρόμο για μια «διπλή ένωση»: ένα ελληνοκυπριακό νότο, υπό ελληνικό έλεγχο, και έναν τουρκοκυπριακό βορρά, υποτίθεται υπό τουρκική επιρροή. Μια απλουστευτική, επικίνδυνη και γεωπολιτικά αυτοκτονική φαντασίωση.
Η Τουρκία δεν έχασε την ευκαιρία. Επικαλέστηκε τα εγγυητικά της δικαιώματα, όπως προέβλεπε η Συνθήκη του 1960, και εξαπέλυσε την επιχείρηση «Αττίλας». Η Εισβολή του Ιουλίου ήταν στρατηγικά μελετημένη και εκτελέστηκε μεθοδικά, αποκαλύπτοντας ότι η Άγκυρα δεν απάντησε απλώς στο πραξικόπημα – το ανέμενε. Και η Ελλάδα, διαλυμένη από τη χούντα, αδύναμη και απομονωμένη, παρακολουθούσε αδρανής την εθνική τραγωδία να εξελίσσεται.
Οι Βρετανοί, με τις βάσεις τους στο νησί και τις πολλαπλές ευθύνες τους ως πρώην αποικιοκράτες και εγγυήτρια δύναμη, επέλεξαν την αδράνεια. Ίσως ως εκδίκηση για τον αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ. Ίσως επειδή η διχοτόμηση εξυπηρετούσε τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά τους συμφέροντα. Η «ουδετερότητα» του Λονδίνου δεν ήταν τίποτα λιγότερο από συνενοχή.
Ταυτόχρονα, οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες –πριν και μετά τη χούντα– διαχειρίστηκαν το Κυπριακό είτε με αδράνεια είτε με κοντόφθαλμο τακτικισμό. Η αδυναμία συγκρότησης ενιαίας εθνικής στρατηγικής, η υποτίμηση της τουρκικής απειλής και η υπερεκτίμηση των συμμαχικών δεσμεύσεων οδήγησαν σε ένα διαρκές ναυάγιο.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, παρά τις ηρωικές του στιγμές, δεν διέγνωσε έγκαιρα την αλλαγή των γεωπολιτικών ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο. Προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ Ελλάδας, ΗΠΑ, Σοβιετικής Ένωσης και Αδέσμευτων, εγκλωβίστηκε σε μια πολιτική μοναχικής επιβίωσης. Το αποτέλεσμα: η Κύπρος να μετατραπεί από γέφυρα, σε πεδίο σύγκρουσης.
Η τουρκική εισβολή και η επακόλουθη κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους παραμένουν, μισό αιώνα μετά, ανοιχτή πληγή του ελληνισμού. Η διχοτόμηση δεν ήταν ένα τυχαίο τετελεσμένο. Ήταν το αποτέλεσμα μιας προδοσίας – εξωτερικής και εσωτερικής. Των ξένων δυνάμεων που έπαιξαν τα δικά τους παιχνίδια. Και των Ελλήνων που πρόδωσαν την Κύπρο στο όνομα της “Ένωσης”.
Ψυχρός Πόλεμος, Λάνγκλεϊ και οι «λύσεις» του Κίσινγκερ
Η Χούντα των «εθνοσωτήρων» δεν ήταν αυθόρμητο «εθνικό ξέσπασμα» έντιμων στρατιωτικών· ήταν αμερικανικό προϊόν του δόγματος πάταξης «κομμουνιστικών κινδύνων» στο ΝΑΤΟϊκό Νότο. Η CIA έστρωσε το χαλί, ο Χένρι Κίσινγκερ ενορχήστρωσε την παρτιτούρα: βγάλτε απ’ τη μέση τον Μακάριο, προχωρήστε σε «διπλή ένωση», κι αν στραβώσει το σχέδιο… «η Τουρκία ας κάνει τη δουλειά». Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ δεν «παρακολούθησε» απλώς τις εξελίξεις· άφησε –αν όχι ενθάρρυνε– τα αποβατικά τουρκικά πλοία να σηκώσουν άγκυρα, βέβαιος πως μια διχοτομημένη Κύπρος θα ήταν σταθερότερη για τα αμερικανικά συμφέροντα από έναν ανεξάρτητο, αδέσμευτο Μακάριο.
Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των Αθηνών
Οι συνταγματάρχες, τυφλωμένοι από εθνικιστικές ψευδαισθήσεις, πίστεψαν ότι υπηρετούν το Έθνος ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούσαν ξένες βούλες. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 έδωσε στην Άγκυρα το casus belli που αναζητούσε. Όταν τα τουρκικά άρματα πάτησαν τη Μεγαλόνησο, οι «πρόθυμοι» των Αθηνών πανικόβλητοι τηλεφωνούσαν στην Ουάσιγκτον για βοήθεια που δεν ήρθε ποτέ.
Βρετανικές βάσεις, αποικιοκρατικά γραμμάτια
Το Λονδίνο, εγγυήτρια δύναμη με στρατιωτικές αποικιακές βάσεις στο νησί, έκρινε… σκόπιμο να «τηρήσει ίσες αποστάσεις». Η παλιά αυτοκρατορία έκλεισε το μάτι στην Άγκυρα και μάλιστα ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι με το ζόρι «έσυραν» την Τουρκία να διεκδικήσει την Κύπρο κατά το δόγμα «διαίρει και βασίλευε», σκοπίμως όταν ήταν σε εξέλιξη ο αντιαποικιακός αγώνας των Κυπρίων και απολαμβάνοντας έναν νέο ρόλο μεσολαβητή—και κερδισμένου θεατή.
Ελληνικές ηγεσίες χωρίς πυξίδα
Ακόμη και μετά την πτώση της Χούντας, ο χειρισμός του Κυπριακού παραδόθηκε σε συγκυριακούς τακτικισμούς. Καμία μακρόπνοη στρατηγική, καμία επένδυση εθνικής ισχύος. Και αν ο Μακάριος προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΣΣΔ και Κίνημα των Αδεσμεύτων, έπεσε θύμα του ίδιου του πολύπλευρου παιγνίου που είχε υιοθετήσει: βρέθηκε απομονωμένος την πιο κρίσιμη στιγμή. Το ίδιο συνέβη και με τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που υποτάχθηκαν στο δόγμα των «ήρεμων νερών» με την Τουρκία που της έδωσαν το δικαίωμα να δημιουργήσει τετελεσμένα και σήμερα να διεκδικεί την «de facto» διχοτόμηση του νησιού.
Deja vu στο Αιγαίο;
Πενήντα ένα χρόνια μετά, η Άγκυρα επαναλαμβάνει το κυπριακό μοτίβο στην Ανατολική Μεσόγειο και στα νησιά του Αιγαίου: αναθεωρητισμός, εργαλειοποίηση διεθνών συνθηκών, τετελεσμένα επί του πεδίου. Τα γεωτρύπανα αντικατέστησαν τα αποβατικά, αλλά η λογική είναι ίδια: πίεση, «γκριζάρουμε» και μετά «συνεκμεταλλευόμαστε». Στην Ουάσιγκτον—όπως και το 1974—το κυρίαρχο ζητούμενο είναι η «σταθερότητα» της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Αν η Τουρκία παρουσιάζεται ως πιο «χρήσιμος εταίρος», αφηνόμαστε ξανά στη βεβαιότητα ότι οι «σύμμαχοι» θα μας δικαιώσουν;
Το φάντασμα του 1922(μικρασιατική καταστροφή) και του 1974 πλανάται. Το ερώτημα δεν είναι αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται· επαναλαμβάνεται ήδη. Το ερώτημα είναι αν θα εμφανιστούν και πάλι οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” της Αθήνας—πολιτικοί που θα υπογράψουν πρόθυμα ένα ακόμη εθνικό αδιέξοδο, πιστεύοντας πως «οι μεγάλοι» θα ανταμείψουν την υποταγή. Τότε, όπως και τώρα, η απάντηση θα κριθεί στη νηφαλιότητα, τη στρατηγική ψυχραιμία και, κυρίως, στην άρνηση να παραδοθεί η εθνική κυριαρχία στον βωμό του πρόσκαιρου «καλού παιδιού» των συμμάχων και των συμφερόντων των αμερικανικών εταιρειών εξόρυξης.
Γιατί η Ιστορία έχει κι άλλη ρήση: ό,τι δεν λύνεται, κόβεται—και ο κόμπος, όταν κόβεται με ξένα μαχαίρια, αφήνει πάντα το ίδιο βαθύ τραύμα στον ελληνισμό.
The post Η μαύρη αυγή του Ιουλίου: Η τουρκική εισβολή και η προδοσία των “πατριωτών” – Deja vu στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο; appeared first on Newpost.gr.