Η «Ιθάκη» σε ταχύτητα dial-up: Ένα live του Αλέξη Τσίπρα βγαλμένο από το «ένδοξο» παρελθόν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Αν η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, τότε η «νέα μεταπολίτευση» που ευαγγελίζεται ο Αλέξης Τσίπρας μάλλον χρειάζεται επειγόντως τεχνική υποστήριξη. Όσοι επιχείρησαν να παρακολουθήσουν διαδικτυακά την παρουσίαση του βιβλίου «Ιθάκη», ένιωσαν μια γλυκιά νοσταλγία για τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Το streaming είχε ταχύτητα dial-up, η εικόνα κολλούσε πιο συχνά και από τις διαπραγματεύσεις του 2015, και το επιτελείο του πρώην πρωθυπουργού αναγκάστηκε να ανεβάσει νέο βίντεο τρεις φορές μπας και δούμε φως.

Το αποτέλεσμα; Στραβό, αργό, ετερόκλητο και βαθιά σουρεαλιστικό. Ακριβώς δηλαδή όπως η περίφημη «Πρώτη Φορά Αριστερά» και η αξέχαστη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Και καθώς η τεχνική δυσλειτουργία μας χάριζε άφθονο χρόνο για σκέψη ανάμεσα στα pixels που έπαιζαν μπάλα, το μυαλό πήγε αναπόφευκτα πίσω. Τότε που το «νέο» ερχόταν πάλι με ορμή, αγκαζέ με τον Πάνο Καμμένο, για να σώσει τη χώρα. Τότε που η αριστερή ευαισθησία και η αξιοκρατία βρήκαν την απόλυτη έκφρασή τους στο πρόσωπο του Παύλου Χαϊκάλη.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την επιλογή του συγκεκριμένου «ογκόλιθου» για τη θέση του υφυπουργού Εργασίας; Ποιος ήταν πιο ιδανικός για να λύσει τον γόρδιο δεσμό του ασφαλιστικού από τον άνθρωπο που είχε πρωταγωνιστήσει στη μεγαλύτερη πολιτική φαρσοκωμωδία της εποχής;

Ας θυμηθούμε λίγο τα κριτήρια της τότε αριστείας. Ο κ. Χαϊκάλης είχε καταγγείλει σε ζωντανή σύνδεση, με δάκρυα στα μάτια και τρεμάμενη φωνή, πως χρηματίστηκε για να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα. Όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα, μέχρι που αποδείχθηκε ότι το υλικό ήταν μια κακομονταρισμένη φάρσα, μια απάτη ολκής, μια συρραφή βίντεο που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.

Και ποια ήταν η τιμωρία για αυτή την πολιτική αθλιότητα; Η αποπομπή; Η απομόνωση; Όχι βέβαια. Η τιμωρία ήταν η υπουργοποίηση! Του έκαναν δώρο ένα ολόκληρο υπουργείο, έτσι για να διδάξουν ήθος και αξίες στην κοινωνία.

Βλέποντας το live να κολλάει και να ξαναρχίζει, ένιωθες πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η ίδια προχειρότητα, η ίδια αισθητική, τα ίδια υλικά. Μόνο που τώρα το «νέο» μοιάζει πιο κουρασμένο και από τη σύνδεση του ίντερνετ στο Παλλάς.