Ένα μνημείο 4.600 τετραγωνικών μέτρων μετατράπηκε σε νέο μέτωπο πολιτικής αντιπαράθεσης. Η ανάρτηση του Πρωθυπουργού για τον Άγνωστο Στρατιώτη, ξαφνική και πρόχειρη, προκάλεσε σύγχυση και εσωτερικές τριβές.
Το αποτέλεσμα; Ένα σύμβολο ενότητας έγινε πεδίο μάχης ανάμεσα σε σεβασμό και καχυποψία. Κι ίσως τελικά, ο κίνδυνος να μην έρχεται απ’ τους διαδηλωτές – αλλά από την υπερβολική ανάγκη των πολιτικών να το “περιφρουρήσουν”.
Δύο κάλπες, ένας ρόλος
Επίσημα μιλούν για το 2027, αλλά όλοι προετοιμάζονται για το 2026.
Η πρώτη κάλπη θα είναι πρόβα, η δεύτερη το φινάλε.
Κανείς δεν πιστεύει στην αυτοδυναμία, όλοι όμως πιστεύουν στη δεύτερη ευκαιρία.
Η πολιτική θα παιχτεί σαν σειρά δύο επεισοδίων:
το πρώτο θα δείξει ποιος έχει κοινό, το δεύτερο ποιος έχει αντοχή.
Τρεις καρέκλες και μία παράταξη
Ο ένας πρώην ανεβαίνει στο βήμα, ο άλλος αποχωρεί με χειροκροτήματα, κι ο νυν προσπαθεί να κρατήσει τη σκηνή όρθια. Ο Καραμανλής μιλά για θεσμική κόπωση, ο Σαμαράς χαράζει τη δική του πορεία, και ο Μητσοτάκης ψάχνει ισορροπία ανάμεσα σε χειροκροτήματα και σιωπές.
Η ενότητα παραμένει το μεγάλο ζητούμενο – μόνο που το κοινό έχει αρχίσει να χασμουριέται.
Στην κόψη του Κέντρου
Ένας χρόνος μετά, το ΠαΣοΚ δεν ανεβαίνει – αλλά ούτε πέφτει.
Η ηγεσία παίζει ρόλους ισορροπίας, ανάμεσα σε αυτονομία και συνεργασίες.
Ο Δούκας ανοίγει διαλόγους, ο Καστανίδης μιλά για κοινά ψηφοδέλτια, η Διαμαντοπούλου υπενθυμίζει τα όρια.
Το πρόβλημα δεν είναι η δεύτερη θέση — είναι η απουσία αφήγησης που να εμπνέει την πρώτη.
Και στην κόψη του Κέντρου, ένα λάθος βήμα μπορεί να φέρει πτώση.
Κάθε γενιά έχει ανάγκη μια επανάσταση
Από το Βελιγράδι ως τη Λίμα, η νέα γενιά κατεβαίνει στους δρόμους χωρίς σημαίες και χωρίς αρχηγούς.
Ζητά δικαιοσύνη, περιβάλλον, αξιοπρέπεια.
Το σύμβολό της δεν είναι κόκκινο λάβαρο, αλλά η πειρατική σημαία του One Piece.
Η επανάσταση του 2025 δεν μυρίζει μπαρούτι – αλλά καίει τα ίδια.
Όποιος δεν την ακούσει, θα τη νιώσει.
Το κάρο, το άλογο και ο Τόνι Μπλερ
Ο Τόνι Μπλερ επιστρέφει στη σκηνή ως «επιτηρητής» της Γάζας.
Όμως ο άνθρωπος του Ιράκ δύσκολα πείθει ως μεσολαβητής ειρήνης.
Το νέο μοντέλο βάζει επενδυτές πάνω απ’ τους λαούς — μια ειρήνη με μετόχους και μερίσματα.
Ο Μπλερ κρατά ξανά το κάρο της ειρήνης.
Το ερώτημα είναι: υπάρχει άλογο να το τραβήξει;
Αντί για τσιμέντο, αλγόριθμοι
Η Γερμανία φοβάται ξανά — όχι εισβολές, αλλά υπερπτήσεις.
Η χώρα ψάχνει ποιος έχει δικαίωμα να ρίξει drone: η αστυνομία ή ο στρατός;
Το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο γραφειοκρατία παρά άμυνα.
Η Ευρώπη υπόσχεται “τείχος προστασίας”, αλλά το μόνο τείχος που χτίζεται είναι ψηφιακό — και κοστίζει δισεκατομμύρια.
Για χρόνια κοιμόντουσαν. Τώρα που τα drones δεν κοιμούνται ποτέ, τρέχουν να ξυπνήσουν.
Ο Τραμπ και το τσεκούρι με δύο λαβές
Οι Τόμαχοκ επιστρέφουν, και μαζί τους ο Ντόναλντ Τραμπ με τη συνήθη σκηνοθεσία του.
Ο ίδιος απειλεί τη Μόσχα ενώ συζητά ειρήνη — κρατά το τσεκούρι και την πίπα ταυτόχρονα.
Οι αναλυτές μιλούν για μπλόφα, αλλά το χαμόγελο του Τραμπ κρύβει πάντα κάτι πιο επικίνδυνο: την πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι το πλατό του.
Και στο τέλος, δεν έχει σημασία ποιος θα καπνίσει — αλλά ποιος θα καεί.
Η Μεσόγειος στο τραπέζι – και η Ελλάδα στη ζυγαριά
Η εκεχειρία στη Γάζα ανακάτεψε ξανά το τραπέζι.
Η Τουρκία επανέρχεται ως ρυθμιστής, το Ισραήλ κυριαρχεί, η Αίγυπτος ψάχνει ρόλο και η Αθήνα βαδίζει με προσοχή.
Ο Ερντογάν συνομιλεί με τον Τραμπ, οι ισορροπίες αλλάζουν, και η Ελλάδα πρέπει να μείνει νηφάλια στο κέντρο της δίνης.
Η Ανατολική Μεσόγειος δεν είναι πλέον χάρτης — είναι δοκιμασία ψυχραιμίας.
Κι εκεί, το λάθος δεν κοστίζει απλώς σε πόντους — κοστίζει σε κύρος.
The post Η εξουσία στον καθρέφτη: 9 στιγμιότυπα… ρεαλισμού appeared first on Newpost.gr.