Τις θυμάμαι για χρόνια ολόκληρα στην πλατεία Κολωνακίου.
Στην κάτω πλευρά, εκεί δίπλα στο Βρετανικό Ινστιτούτο, η απαστράπτουσα λευκή Μερτσέντα με τις ντεκλαρέ πινακίδες μπρος πίσω:
“Βασιλιάς των Τσιγγάνων”!
Και στην πάνω η πλευρά η ακαταμάχητη Ντε Τομάζο του διεθνούς φήμης πλεήμποϋ με την τραγιάσκα Τόνυ Μαντά. Αιωνίως παρκαρισμένη εκεί που τώρα δεν κοτάς ν’ αφήσεις ούτε πεντάλεπτο το τουτού, γιατί σου παίρνουν τις πινακίδες οι τροχαίοι.
Αυτή η ανώτατη έκφραση του παράδοξου, του παράλογου ελληνικού mixtape, αυτός ο υπαρκτός συμβιβασμός που προέκυψε από τις αγριότητες και τις στάχτες του εμφυλίου.
Κάτι έπρεπε να δώσεις στο προσκήνιο, για να θάψεις όσα συνέβαιναν στο παρασκήνιο…
Βλέπε και αθηναϊκή Ριβιέρα, στο προσκήνιο εδώ και μερικά έτη, από τότε που αισθάνθηκαν την ανάγκη οι ματσωμένοι να προχωρήσουν σε ριμπράντινγκ για να δικαιολογήσουν τα επερχόμενα αίσχη.
Δεν τα λέει το κουμμούνι ο Ξανθάκης τα ανωτέρω, βάλτε μέσα τα κουμπούρια παλικάρια μου, οι φιλελεύθεροι αρθρογράφοι τα λένε, οι ευαίσθητες ψυχές που μέχρι χτες βγάζανε καντήλες με τους αναρχοάπλυτους και τους κονσερβοκουτάδες που εκτός από τα Χριστούγεννα θα καταργούσανε και τα λουτρά.
Και τώρα, τα καταργούν τα φαντς!
Την έχω επισημάνει εδώ και κάτι βδομάδες τη σχετική αρθρογραφία, αλλά τι να πω μπρο μου, όλο και προκύπτουν καινούρια κείμενα για να ξεκοκαλίσω.
Και να ευφρανθώ, αναμφιβόλως, σε φάση εγώ καλά σας τα ‘λεγα, τ’ ακούγατε παράλογα.
Πάμε, όμως, σε απόσπασμα από φρέσκο διαμαντάκι, έλα να κλαίνε τα καβουράκια στης Ριβιέρας τα βραχάκια:
“Φαίνεται, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε σε μια βίαιη μεταβολή της βιωματικής αντίληψης της σχέσης των Αθηναίων με το παραλιακό μέτωπο της πόλης τους.
Η ιδέα ότι θα πάρεις το αυτοκίνητό σου και θα κάνεις το μπάνιο σου στις πλαζ της Βούλας ή της Βουλιαγμένης μοιάζει να ξεθωριάζει.
Από αυτή την άποψη, η υλοποίηση της επένδυσης του Ελληνικού έρχεται ως μια συμβολική τομή ανάμεσα σε δύο εποχές.
Αλλά δεν είναι μόνο το Ελληνικό.
Μετά την πανδημία, μια σειρά από παρατημένες πλαζ και μη αξιοποιημένες παραλίες περνούν σε χέρια ιδιωτών, τάση που θα κορυφωθεί τα επόμενα δύο χρόνια, με αποτέλεσμα να καταστούν απροσπέλαστες για μια σεβαστή μερίδα συμπολιτών μας λόγω υψηλού αντιτίμου εισόδου και λοιπών χρεώσεων”.
Έγκυροι αρθρογράφοι τα γράφουν αυτά, το επαναλαμβάνω, όχι τίποτις καταπλιάδες.
Αλλά πήγατε να με βγάλετε λωλό, όταν έγραφα ότι στα επόμενα χρόνια η λέξη “αξιοποίηση” θα γίνει η πιο βρώμικη της ελληνικής γλώσσης…
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, επιστρέφω στην “συμβολική τομή” του αρθρογράφου, μιας και οφείλω να σημειώσω ότι κάπου εδώ και δια χειρός Κυριάκου τελειώνει το παραμυθάκι (ή τα ιδεολογήματα, αν προτιμάτε) της μετεμφυλιακής Δεξιας.
Όπως τέλειωσε δια χειρός Ρήγκαν το παραμυθάκι (ή τα ιδεολογήματα, αν προτιμάτε) του Νιού Ντιλ, εκείνες οι ωραίες μέρες με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι να μη χρειάζεται πάνω από εκατό δολάρια για να τη βγάλει όλο το μήνα.
Διάβασα τότε τον θρήνο ενός ροκ δημοσιογράφου (νομίζω ότι ήταν ο Λεγκς Μακνίλ, χωρίς να είμαι και εντελώς σίγουρος), που κλαιγόταν γιατί ο ίδιος και το παρεάκι του είχανε τις κουτσοδουλειές τους, το ψωροσπιτάκι τους, τα χαζοστεκάκια τους και ήρθε ο Ρόνυ και τα έκανε όλα αλοιφή.
Κάτι που αντικρίζουμε πλέον και στα μέρη μας, στην Ελλάδα 2.0, με πρώτο όνομα στη μαρκίζα την αθηναϊκή Ριβιέρα.
Το βλέπεις, δεν μπορείς να μη το δεις…
Και δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι ο Κυριάκος δεν συνέτριψε εν τέλει τη μετεμφυλιακή Αριστερά αλλά τη μετεμφυλιακή Δεξιά!
Την πρώτη, άλλωστε, είχε προλάβει να την τσαταλιάσει ο Αντρέας Παπανδρέου, όχι ψέματα μεταξύ μας παιδιά, γνωριζόμαστε.
Ενώ η μετεμφυλιακή Δεξιά κράταγε ακόμη ουκ ολίγα μετερίζια, ως την ώρα που ο Μητσοτάκης επέβαλε στη χώρα τον τούρμπο καπιταλισμό του μάξιμουμ κέρδους.
Το ‘θελε κι ο πατέρας του, αλλά δεν πρόκαμε που θα έλεγε κι ο Χαρίλαος.
Ο Κυριάκος, από την άλλη, με έξι χρόνια συν μια πανδημία κι έναν ευρωπαϊκό πόλεμο στη διάθεσή του, τους τελείωσε τους θιασώτες του Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια, που βλέπουν πλέον το σύμπαν τους να καταρρέει και αναρωτιούνται τι είναι αυτό που τους συμβαίνει.
Ταφ λακ γοργόνες μου, που λένε και στην πατρίδα της Κιμπερλάρας.
Άμα φέρνεις σκύλο για να διώξει τις γάτες, οφείλεις να γνωρίζεις ότι καμιά φορά μπορεί να δαγκώσει κι εσένα…
The post Η Aθηναϊκή Ριβιέρα και το τέλος της μετεμφυλιακής Δεξιάς appeared first on Newpost.gr.