Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Le Monde δεν ήταν μια απλή εξομολόγηση. Ήταν περισσότερο μια δήλωση παρουσίας. Επτά χρόνια μετά το τέλος των μνημονίων στην Ιθάκη, ο πρώην πρωθυπουργός ανοίγει τα χαρτιά του, διεκδικεί την «αλήθεια του» και επιχειρεί μια νέα αποτίμηση της διακυβέρνησής του. Το ερώτημα είναι αν αυτό συνιστά απλώς ένα πολιτικό μνημόσυνο ή μια προσεκτικά σχεδιασμένη προετοιμασία για επιστροφή. Οι περισσότεροι ποντάρουν στην τελευταία εκδοχή.
Τα θετικά της θητείας
Ο Τσίπρας έχει δίκιο όταν υπενθυμίζει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε σκληρά με τους πιστωτές, πέτυχε αναδιάρθρωση του χρέους και εξασφάλισε χαμηλά επιτόκια μέχρι το 2032. Η έξοδος από τα μνημόνια το 2018 αποτέλεσε αναμφίβολα ορόσημο, με την Ελλάδα να αποκτά ξανά στοιχειώδη αυτονομία στις αποφάσεις της.
Παράλληλα, δεν είναι αμελητέο ότι η λιτότητα επιβλήθηκε σε ηπιότερη κλίμακα σε σχέση με τα δύο πρώτα μνημόνια, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρεί να μεταφέρει το βάρος προς τα υψηλότερα εισοδήματα. Οι αριθμοί που επικαλείται (αύξηση 45% στα εισοδήματα των πιο αδύναμων) δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Τα αρνητικά που βαραίνουν
Όμως, η εικόνα δεν είναι μονοδιάστατη. Ο Τσίπρας αποφεύγει να αναφερθεί στο βαθύ τραύμα του 2015: το δημοψήφισμα, η διχαστική ρητορική, η ψευδαίσθηση ότι «υπάρχει εναλλακτική», και τελικά η στροφή που πολλοί βάφτισαν «κωλοτούμπα». Αν σήμερα δηλώνει υπερήφανος γι’ αυτή την επιλογή, τότε πρέπει να αποδεχθεί και το πολιτικό κόστος: την απογοήτευση που άφησε πίσω του, τον κλονισμό της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, την αίσθηση ότι ο λαός χρησιμοποιήθηκε ως διαπραγματευτικό χαρτί.
Πέρα όμως από το οικονομικό αποτύπωμα, βαρύ παραμένει και το θεσμικό. Η εργαλειοποίηση του σκανδάλου Novartis και η διαχείριση των τηλεοπτικών αδειών έπληξαν την εικόνα της ανεξαρτησίας των θεσμών. Αντί να αφήσει τη Δικαιοσύνη και τις ανεξάρτητες αρχές να αποδώσουν ευθύνες, η πολιτική παρέμβαση δημιούργησε την αίσθηση ρεβανσισμού. Το αποτέλεσμα; Οι πραγματικοί υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν και το τηλεοπτικό τοπίο δεν έγινε πιο δίκαιο και ανταγωνιστικό, αλλά παρέμεινε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και συναλλαγής.
Οι αιχμές κατά Μητσοτάκη
Ο Τσίπρας δεν έχασε την ευκαιρία να στραφεί κατά της σημερινής κυβέρνησης, μιλώντας για «επιστροφή στη διαφθορά» και για ανάπτυξη που αφορά μόνο μια μειοψηφία. Στατιστικά και σκάνδαλα δίνουν έρεισμα στα επιχειρήματά του. Ωστόσο, η επιστροφή στη ρητορική των σκανδάλων φανερώνει και μια αδυναμία: η αυτοκριτική του δεν είναι ολοκληρωμένη. Γιατί πώς μπορεί να ισχυριστεί ότι θα οικοδομήσει αντίβαρα στη διαφθορά, όταν υπάρχουν ακόμη «σκελετοί» και στη δική του ντουλάπα;
Η σκιά της επιστροφής
Η φράση «μου λείπει η ενεργός πολιτική» δεν είναι τυχαία. Ακόμα κι αν ο ίδιος αποφεύγει να μιλήσει για σχέδια επιστροφής, αφήνει ξεκάθαρα ανοιχτό το ενδεχόμενο. Η συνέντευξη στη Le Monde δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποσύρθηκε ποτέ πραγματικά. Αντιθέτως, υπονόμευσε με τις παρασκηνιακές του παρεμβάσεις τη διαδοχή του, επέβαλε αντιθεσμικές αποφάσεις για την πολιτική εξόντωση του Στέφανου Κασσελάκη, οδηγώντας σε εσωκομματική εκτροπή. Και σήμερα, διαρρέει ότι δεν θα χρησιμοποιήσει πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ που ο ίδιος εργαλειοποίησε εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων. Είναι σίγουρος όμως ότι και αυτοί δεν μπορούν να γράψουν ένα βιβλίο και να τον τινάξουν στον αέρα;
Οι προϋποθέσεις μιας ενδεχόμενης επιστροφής είναι απαιτητικές:
Να αναμετρηθεί με ειλικρίνεια με τα λάθη του 2015 και όχι απλώς να τα βαφτίζει «δραματοποίηση».
Να παραδεχθεί ότι η λογική του ρεβανσισμού και της πολιτικοποίησης της Δικαιοσύνης έβλαψε τους θεσμούς.
Να μιλήσει με σαφήνεια για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο και όχι να περιορίζεται σε κριτική προς τους άλλους.
Να πείσει ότι μπορεί να εκφράσει ξανά την κοινωνική πλειοψηφία που σήμερα νιώθει πολιτικά άστεγη.
Η συνέντευξη στη Le Monde δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποσύρθηκε ποτέ πραγματικά. Έχει κάθε δικαίωμα να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή της ιστορίας. Όμως, για να επιστρέψει ουσιαστικά και πειστικά, πρέπει να απαντήσει όχι μόνο στο «τι έκανε», αλλά κυρίως στο «τι δεν έκανε» και στο «τι μπορεί να κάνει τώρα».
Η αλήθεια του είναι σεβαστή – αλλά για να γίνει ξανά πολιτικά χρήσιμος, χρειάζεται κάτι περισσότερο: την αλήθεια που περιμένει η κοινωνία.
The post Η «αλήθεια» του Τσίπρα: Αυτοδικαίωση με σκελετούς στην ντουλάπα appeared first on Newpost.gr.