Θα το πω για να ξηγηθούμε, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες:
Καλύτερα να καταπιώ ένα μαγκάλι κάρβουνα (αναμμένα!) παρά να δω ΣΚΑΙ!
Δικό μου θέμα εντελώς, δεν ζητάω κι από εσάς να κάνετε το ίδιο, προς Θεού.
Δεν βλέπω ΣΚΑΙ λοιπόν, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να παρακολουθήσω την πρόσφατη τετ α τετ συνέντευξη της Αρβελέρ.
Άσε που και να ζάπαρα τυχαία τον συγκεκριμένο τηλεοπτικό δίαυλο, θα άλλαζα αμέσως κανάλι έτσι και έπεφτα πάνω στη συγκεκριμένη κυρία.
Ποτέ δε με ζαχάρωνε, το ομολογώ, κι από τότε που ύμνησε την Φρειδερίκη την ξέγραψα, άντε γειά.
Γιατί επί Φρειδερίκης ο πατέρας μου δεν πέρασε ούτε μια μέρα δίχως αγωνία για την ελευθερία του, την οικογένειά του και τη δουλειά του.
Δεν ξεχνώ!
Διαβάζω, ωστόσο, εφημερίδες όπως όλα τα παππούδια και χτές ξεκοκάλισα, ως συνήθως, τη “δημοκρατία”.
Για να πέσω πάνω σε άρθρο του Μανώλη Κοττάκη, που αναφερόταν στην εν λόγω συνέντευξη. Και σημείωνε εκεί ο συνάδελφος:
“H πρύτανης -ΕΠΟΝίτισσα και αριστερή στα νιάτα της- απενοχοποίησε πλήρως τον όρο «∆εξιά» σε δύο στιγμές της συνέντευξης.
Η πρώτη, όταν αναφέρθηκε στη συνύπαρξή της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Παρίσι. Θυμήθηκε ότι κάποιοι ισχυρίζονταν ότι ο Καραμανλής ήταν… κομμουνιστής και το έκρυβε. Και με το δολοφονικό χιούμορ της προσέθεσε: «∆εν έκρυβε αυτός ότι ήταν κομμουνιστής – δεν ήταν! Εμείς ήμασταν δεξιοί και το κρύβαμε!»
Στο τέλος, σε άλλη ερώτηση για την Αριστερά και τη ∆εξιά, αφού σχολίασε ότι πλέον δεν είναι έννοιες υπαρκτές, στην ουσία επέμεινε αυτοπροσδιορίζοντας ιδεολογικά τον εαυτό της: «Είμαι αριστερή γιατί πιστεύω πως όλα θα περάσουν από εκεί, είμαι δεξιά γιατί πιστεύω ότι όλα θα φτιάξουν από εκεί!»”.
Αυτά τα “ποιος θα τα φτιάξει” και “από πού θα περάσουμε” δεν τα σχολιάζω καν, είναι για τα νηπιαγωγεία.
Το άλλο, ωστόσο, το “εμείς ήμασταν δεξιοί και το κρύβαμε”, σαφώς και με ιντριγκάρισε!
Διότι ήταν η πραγματικότητα επί σειρά δεκαετιών στο δυτικό κόσμο, όταν η Δεξιά έκανε τα κουμάντα στο Χρήμα και στην Κυβέρνηση και η Αριστερά είχε το πάνω χέρι στην Τέχνη και στην Ακαντέμια. Μοιρασμένοι οι ρόλοι και στις περισσότερες των περιπτώσεων αδιατάρακτοι, για να μη χαλάμε καρδιές και πορτοφόλια. Επομένως, για να είσαι πανεπιστημιακός με πεντιγκρι, το πούλαγες το Αριστεριλίκι έστω κι αν σκίρταγε η καρδούλα σου για νόμο, τάξη και πατριδογνωσία. Μεγάλωσε η Αρβελέρ, είναι κοντά στο τέλος, δεν χρωστάει πλέον χάρες σε κανέναν, λειτουργεί σε φάση zero fucks given και λέει και καμιά αλήθεια…
Πράγμα το οποίο μας φέρνει στα τρέχοντα, μετά από την επανεκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ.
Μας φέρνει στους κλυδωνισμούς της woke κουλτούρας, που όπως ο κομμουνισμός ξεκίνησε ως κάτι εξαιρετικά ευγενές για να καταλήξει συχνά ορμητήριο των προσωπικών φιλοδοξιών και άλλοθι της εταιρικής ηγεμονίας.
Μέχρι πριν από λίγο συνέβαιναν τα ανωτέρω, τώρα όμως δεν είναι λίγες οι φιγούρες και οι επιχειρήσεις που ξεκίνησαν τις πισωπεταλιές.
Διότι, όπως θα σημείωνε και η Αρβελέρ, δεν πίστεψαν ποτέ σε έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο ανοιχτό και πιο ασφαλή για το κάθε ευάλωτο πλάσμα.
Τις δουλίτσες τους κάνανε ακολουθώντας το ρεύμα κι όταν πήραν το πάνω χέρι οι απέναντι, άλλαξε ο Μανωλιός κι άρχισε να βάζει τα ρούχα του αλλιώς.
Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι ο κόσμος δεν γυρνάει τούμπα με καλές προθέσεις και πύρινες διακηρύξεις.
Ο κόσμος γυρνάει τούμπα με αγώνες και θυσίες!
Έχεις τ’ άντερα να μπεις μπροστά και να τα δώσεις όλα υπέρ των αδυνάμων; Είμαστε εντάξει.
Δεν τα ‘χεις; Γύρνα στο κινητό και ξεκίνα να ζουπάς την οθόνη ώσπου να σου μουδιάσουν τα δάχτυλα…
The post H Αρβελέρ, ο Κομμουνισμός και η… Woke κουλτούρα. Τι τραβάμε, ρε φίλε! appeared first on Newpost.gr.