Η κυβέρνηση έσπευσε να συγχαρεί την Εθνική ομάδα μπάσκετ και τον τεράστιο – παγκόσμιο πλέον – Γιάννη Αντετοκούνμπο. Μια κίνηση επικοινωνιακά αυτονόητη, που όμως φανερώνει και το μέγεθος της υποκρισίας. Γιατί δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω: αν όταν έφτασε στην Ελλάδα η οικογένεια του Γιάννη ήταν Υπουργός ο κ. Πλεύρης, με την πολιτική ρητορική και τα ακροδεξιά αντανακλαστικά που τον χαρακτηρίζουν, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα είχαν καμία θέση στη χώρα. Θα είχαν μπαγλαρωθεί, θα είχαν φυλακιστεί και θα είχαν απελαθεί.
Κι όμως, σήμερα η ίδια πολιτική εξουσία που αντιμετωπίζει με καχυποψία τον «ξένο» και υψώνει τείχη απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, χειροκροτεί την επιτυχία μιας ομάδας που στηρίζεται σε τέσσερις έγχρωμους παίκτες. Στα αδέλφια Αντετοκούνμπο, που ιδρώνουν τη φανέλα με το εθνόσημο, που φέρνουν διεθνές κύρος στη χώρα, που μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι.
Η ειρωνεία είναι προφανής: όταν είσαι παιδί μεταναστών, μεγαλώνεις μέσα στην αβεβαιότητα, τη γραφειοκρατία, πολλές φορές και την εχθρότητα. Αν όμως καταφέρεις να γίνεις πρωταθλητής, αν κατακτήσεις τα παρκέ του κόσμου, τότε ξαφνικά γίνεσαι «σύμβολο», το κράτος σε θυμάται και σε τιμά. Όμως η επιτυχία των Αντετοκούνμπο δεν μπορεί να ξεπλύνει τη σκληρή πολιτική απέναντι σε χιλιάδες άλλους «ανώνυμους» Γιάννηδες, που απλώς δεν έτυχε να κρατούν μια μπάλα μπάσκετ.
Η Εθνική ομάδα αξίζει κάθε συγχαρητήριο. Το ίδιο και ο Γιάννης. Αυτό που δεν αξίζει είναι η πολιτική εκμετάλλευση της λάμψης τους από μια κυβέρνηση που συνεχίζει να κοιτάζει με μισό μάτι την πολυπολιτισμικότητα που στην πράξη την κάνει περήφανη.
The post Γιάννης Αντετοκούνμπο: Από «ξένος» σε «σύμβολο» – η Ελλάδα της υποκρισίας appeared first on Newpost.gr.