Στην εξωτερική πολιτική θες καθαρό σήμα. Με τον Γεραπετρίτη, το control room της εξωτερικής πολιτικής ακούει παράσιτα. Την ίδια ώρα που προαναγγέλλει «roadmap» για οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών με τη Λιβύη ως το τέλος του έτους—για να ξορκίσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο—η Αθήνα κάνει δημόσιες φωτογραφίες με τον επικεφαλής του Ταμείου Ανασυγκρότησης της Λιβύης Belgasem Haftar. Ωραίο ως κάδρο, αλλά διπλωματικά θολό: roadmap χωρίς ξεκάθαρο συνομιλητή σε μια χώρα με διπλή εξουσία μοιάζει με GPS χωρίς δορυφόρο. Και το μήνυμα προς την Άγκυρα; Ότι «τρέχουμε»—αλλά σε διάδρομο γυμναστηρίου.
Στο «καλώδιο» Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ, ο ΥΠΕΞ ανεβάζει τόνους: «Όποιος νομίζει ότι με επιθέσεις θα το υπονομεύσει, θα μας βρει απέναντι» λέει, ενώ ταυτόχρονα διαβεβαιώνει ότι το έργο προχωρά μέσα στο 2025. Ωστόσο, μιλάμε για ένα project 1,9 δισ. ευρώ με τεχνικές/χρηματοδοτικές τριβές και γεωπολιτικές τσουκνίδες—όχι για αναβάθμιση οικιακού router. Και πότε ακριβώς κατάλαβε τις συμβαίνεις, ο μονίμως αιφνιδιασμένος Υπουργός Εξωτερικών. Όταν υπόσχεσαι τα πάντα-όλα και στο παραμικρό δημοσίευμα προαναγγέλλεις ένδικα μέσα, δείχνεις νεύρο, όχι ψυχραιμία. Διπλωματία χωρίς σταθερό χέρι κάνει… arc flash.
Στο Κοινοβούλιο, το σήμα πάλι τρεμοπαίζει. Στη συζήτηση για τη Γάζα ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε μια στιγμή που η κυβέρνηση χρειαζόταν ενιαίο, πειστικό αφήγημα: ανθρωπισμός χωρίς υποσημειώσεις, αλλά και σταθερές σχέσεις με το Ισραήλ. Αντί για αυτό, λάβαμε έναν ΥΠΕΞ που δηλώνει «ο εφιάλτης πρέπει να τελειώσει» σε διεθνή media—σωστό ως γραμμή—αλλά εντός έδρας στήνει καυγάδες που τροφοδοτούν το εσωτερικό θόρυβο. Η αντίφαση γίνεται πολιτικό feedback.
Και στο κάδρο της κυβέρνησης; Παρά τον ανασχηματισμό της άνοιξης, ο Γεραπετρίτης έμεινε στη θέση του. Όταν έχεις πτώση αποδοχής και ανερχόμενη πίεση στα δεξιά, κρατάς μόνο όσους σβήνουν φωτιές, όχι όσους ανάβουν ασφάλειες. Η επιλογή να παραμείνει δείχνει ότι το Μαξίμου προτιμά «γνωστό ρίσκο» από «άγνωστο μετασχηματισμό»—αλλά το ρίσκο αυτό βαραίνει πια εμφανώς.
Το δια ταύτα
Ο Γιώργος Γεραπετρίτης γίνεται «βαρίδι» γιατί:
Παράγει εξαγγελίες υψηλής τάσης χωρίς επαρκή γείωση (Λιβύη: roadmap σε ασταθές πολιτικό περιβάλλον).
Μετατρέπει ένα δύσκολο αλλά κρίσιμο ενεργειακό έργο σε πεδίο διαβεβαιώσεων/απειλών—αντί για σταθερή, τεχνοκρατική διαχείριση—και ανοίγει κύκλο αντιπαραθέσεων με media.
Στέλνει διπλό σήμα στο Μεσανατολικό: σωστή ρητορική προς τα έξω, θορυβώδης πόλωση προς τα μέσα.
Γι’ αυτό μιλάμε για «βραχυκυκλωμένο καλώδιο» στα εθνικά: το ρεύμα υπάρχει, αλλά οι ενώσεις είναι πρόχειρες. Και όταν οι ενώσεις είναι πρόχειρες, η σπίθα πέφτει πάνω στην κυβερνητική ασφάλεια. Ο Υπουργός Εξωτερικών αιφνιδιάστηκε με τις εξελίξεις στη Μονή Σινά, η εικόνα δεν είναι του στιβαρού παίκτη, αλλά του αιφνιδιασμένου θεατή. Μαζεύτηκαν πολλά: από την Κύπρο και το Ισραήλ μέχρι τη Γάζα και τη Λιβύη, κι ο Υπουργός μοιάζει να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις αντί να τις προλαβαίνει. Καλά για τα «ήρεμα νερά», δεν θα βουτήξουμε γιατί θα χρειαστούμε δραμαμίνες…
The post Γεραπετρίτης: Και βαρίδι και… βραχυκυκλωμένο καλώδιο appeared first on Newpost.gr.