Οι συνεχιζόμενες προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο αποτελούν ένα από τα πιο επίμονα και επικίνδυνα ζητήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η τουρκική πολιτική διεκδικήσεων, όπως εκφράζεται μέσα από τη θεωρία της «γαλάζιας πατρίδας» και τις αξιώσεις για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, δημιουργώντας αβεβαιότητα και εντάσεις. Οι δηλώσεις του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών, κ. Γεραπετρίτη, για το ζήτημα αυτό προκαλούν πολλές απορίες, καθώς αντανακλούν μια πιο ήπια στάση που φαίνεται να εντάσσεται στη λεγόμενη πολιτική του κατευνασμού.
Η θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας»
Η θεωρία της «γαλάζιας πατρίδας» είναι ένας από τους βασικούς άξονες της τουρκικής στρατηγικής στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Με απλά λόγια, πρόκειται για μια γεωπολιτική φιλοσοφία που διεκδικεί μια τεράστια θαλάσσια περιοχή, η οποία περιλαμβάνει ελληνικά και κυπριακά ύδατα. Στόχος της Τουρκίας είναι η επέκταση της επιρροής της στην περιοχή, τόσο σε επίπεδο ελέγχου των ενεργειακών πόρων όσο και σε επίπεδο στρατηγικής κυριαρχίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η «γαλάζια πατρίδα» παρουσιάζεται πλέον στα τουρκικά σχολικά βιβλία, διαμορφώνοντας τις αντιλήψεις των μελλοντικών γενεών.
Τουρκία: Ξεκίνησε η διδασκαλία της «Γαλάζιας Πατρίδας» στα σχολεία (Φωτό & Βίντεο)
Ωστόσο, ο κ. Γεραπετρίτης, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, υποβάθμισε τη σημασία αυτής της εξέλιξης, δηλώνοντας ότι η θεωρία αυτή ανατρέχει δεκαετίες και πως ο χάρτης που παρουσιάζεται στα βιβλία δεν περιλαμβάνει το Αιγαίο. Αυτή η τοποθέτηση, αν και μπορεί να φαίνεται καθησυχαστική, αγνοεί μια βασική πραγματικότητα: η «γαλάζια πατρίδα» δεν αφορά μόνο χάρτες, αλλά την ίδια την τουρκική εξωτερική πολιτική και τον επιθετικό της χαρακτήρα. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις δεν παραμένουν στα χαρτιά, αλλά συχνά μετατρέπονται σε πράξεις, όπως οι συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και η παρουσία τουρκικών πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η πολιτική του κατευνασμού
Η πολιτική του κατευνασμού, που ακολουθείται διαχρονικά από την Ελλάδα σε διάφορες φάσεις, έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική. Η λογική της αποφυγής συγκρούσεων μέσω του περιορισμού της αντίδρασης μπορεί να φαίνεται, θεωρητικά, μια ρεαλιστική προσέγγιση για την αποφυγή κλιμάκωσης των εντάσεων, αλλά στην πράξη, συχνά οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Η Τουρκία, κάθε φορά που βλέπει ότι η ελληνική πλευρά δεν αντιδρά σθεναρά, κλιμακώνει τις διεκδικήσεις της, θεωρώντας την έλλειψη αντίδρασης ως αδυναμία.
Η λογική αυτή θυμίζει το γνωστό παράδειγμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι πολιτικές κατευνασμού της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας απέναντι στις επεκτατικές κινήσεις του Χίτλερ απλώς έδωσαν χώρο στον δικτάτορα να ενισχύσει τη θέση του. Το αποτέλεσμα ήταν η κλιμάκωση που οδήγησε στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Στην περίπτωση της Τουρκίας, η επιθετική της πολιτική δεν φαίνεται να περιορίζεται, παρά τις προσπάθειες της ελληνικής πλευράς να διατηρήσει χαμηλούς τόνους.
Η αδυναμία της ελληνικής διπλωματίας
Η στάση του κ. Γεραπετρίτη έρχεται να επιβεβαιώσει μια αίσθηση αδυναμίας στην ελληνική διπλωματία. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη δήλωση για τη «γαλάζια πατρίδα», αλλά η γενικότερη αδράνεια που παρατηρείται σε κρίσιμα ζητήματα. Ενώ η Τουρκία ενισχύει την παρουσία της σε στρατηγικά σημεία και προωθεί τις διεκδικήσεις της σε διεθνές επίπεδο, η Ελλάδα φαίνεται να ακολουθεί μια πολιτική χαμηλών τόνων, χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική.
Το να δηλώνει κανείς ότι η «γαλάζια πατρίδα» δεν περιλαμβάνει το Αιγαίο, επειδή δεν παρουσιάζεται σε κάποιο χάρτη στα σχολικά βιβλία, αγνοεί το ευρύτερο πλαίσιο της τουρκικής πολιτικής. Είναι σαν να λέμε ότι επειδή δεν έχει εκδηλωθεί ακόμη μια κίνηση κατάληψης, δεν υπάρχει απειλή. Στην πραγματικότητα, η απειλή είναι εκεί και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί.
Οι συνέπειες της αδράνειας
Η αδράνεια στην ελληνική εξωτερική πολιτική, που σημειώνεται το τελευταίο διάστημα μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες. Η Τουρκία, βλέποντας ότι οι προκλήσεις της δεν αντιμετωπίζονται με σθένος, ενθαρρύνεται να προχωρήσει σε ακόμα πιο επιθετικές κινήσεις. Αυτό όχι μόνο αποσταθεροποιεί την περιοχή, αλλά ενισχύει και την αίσθηση ανασφάλειας στην ελληνική κοινή γνώμη.
Είναι απαραίτητο η ελληνική διπλωματία να αναγνωρίσει ότι η πολιτική του κατευνασμού έχει αποτύχει και να προχωρήσει σε μια πιο αποφασιστική στάση. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να ενισχύσει τις στρατηγικές της συμμαχίες, να προωθήσει ενεργά τα δικαιώματά της σε διεθνές επίπεδο και να καταστήσει σαφές ότι δεν θα επιτρέψει την υπονόμευση της κυριαρχίας της.
Η ανάγκη για αποφασιστικότητα
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι διεκδικήσεις που δεν αντιμετωπίζονται με αποφασιστικότητα, τείνουν να γίνονται μεγαλύτερες και πιο επίμονες. Η Τουρκία θα συνεχίσει να πιέζει για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, όσο βλέπει ότι μπορεί να το κάνει χωρίς σοβαρές συνέπειες. Η Ελλάδα, από την πλευρά της, πρέπει να αναγνωρίσει ότι η διπλωματία δεν είναι απλώς θέμα ήπιων τόνων και «κατευνασμού», αλλά και θέμα ισχύος και αποφασιστικότητας.
Ο κ. Γεραπετρίτης, αντί να προσπαθεί να καθησυχάσει την κοινή γνώμη με δηλώσεις που μειώνουν τη σοβαρότητα των τουρκικών διεκδικήσεων, θα έπρεπε να προωθήσει μια πιο δυναμική και ξεκάθαρη πολιτική. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει να παρακολουθεί παθητικά την Τουρκία να διεκδικεί συνεχώς περισσότερα. Ήρθε η ώρα να αντιδράσει.
The post Γεραπετρίτης και «Γαλάζια Πατρίδα»: Ο κατευνασμός που ανοίγει την όρεξη της Τουρκίας appeared first on Newpost.gr.