Ονόματα δεν θα διαβάσετε.
Δεν στέκομαι σε πρόσωπα και δεν έχω όρεξη ν’ ανοίξω μπιφ τύπου τράπερζ.
Όχι ότι δεν έχει πλάκα, αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του που λένε.
Με τον καιρό τον σημερινό να απαιτεί κάτι παραπάνω από προσωπικές αντιπαραθέσεις.
Και ιδεολογικές επίσης.
Όταν η στέγη είναι απρόσιτη, το φαγητό είναι πανάκριβο και η περίθαλψη αφορά σε σοβαρά πορτοφόλια και μόνο, λυπούμαι πολύ, είμαστε λίγο γίδια άμα καθόμαστε και τσακωνόμαστε πόσοι κομισάριοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι της καρφίτσας.
Μετά από την αναγκαία αυτοκριτική, πάντα…
Έγραψα, όμως, για “αυτοκριτική” και θυμήθηκα ότι τον συγκεκριμένο όρο τον χρησιμοποίησαν ουκ ολίγα στελέχη σε ομιλίες τους στην κεντρική επιτροπή της Νέας Αριστεράς το περασμένο Σουκού.
Ότι και καλά, δύσκολος ο αρραβώνας με ΣΥΡΙΖΑ γιατί την “αυτοκριτική” του για τα λάθη και τις αστοχίες (γλυκά τα λέω Μάκη μου!) δεν την έχει κάνει ακόμη.
Στη Νέα Αριστερά αυτά, που τι στο διάολο υπέφεραν οι επιφανείς εκπρόσωποί της από τους πρώην συντρόφους τους, αδυνατώ να το καταλάβω.
Πεντακάθαρα την έχασε την προεδρία η στηριζόμενη εξ υμών υποψηφιότητα, χωρίς κλωτσίδια, χωρίς μπουνίδια, χωρίς χριστοπαναγίδια, χωρίς καν παρατράγουδα τύπου Gazi Live.
Δηλαδή αν ζητάνε “αυτοκριτική” οι νεοαριστερίτες από τους Συριζαίους, ο Στεφανάρας τι πρέπει να απαιτήσει;
Τα πρωτότοκα παιδιά τους, φιλεταρισμένα;
Πες όμως ότι η “αυτοκριτική” ανήκει στις παιδικές ασθένειες της Αριστεράς, εκείνες που τόσο γλαφυρά περιέγραψε ο Βλαδίμηρος (όχι αυτός που νομίζεις, ηλίθιε!) στο σχετικό βιβλίο.
Θες δε θες στη μάπα θα τη φας, σιγά μην κάτσει ο άλλος τώρα να ανακαλύψει καινούριο λεξιλόγιο για τις ανάγκες του εικοστού πρώτου αιώνα.
Άσε που προηγείται ο αφουγκρασμός της ελληνικής κοινωνίας, της “αναβράζουσας” ελληνικής κοινωνίας με το “κίνημα των Τεμπών”.
Πότε το ‘δανε, πότε το βαφτίσανε, τι να σας πω κι εγώ υδραυλικός είμαι.
Αλλά έχω την εντύπωση ότι πρέπει να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στις εκφράσεις μας όταν έχουμε να κάνουμε με θηριωδίες και να μην αναζητάμε την εύκολη λύση των σλόγκαν.
Γνώμη μου πάντα…
Αυτή ακριβώς τη γνώμη, που υποτίθεται ότι θέλει ν’ ακούσει η Νέα Αριστερά για να πάρει τις αποφάσεις της όσον αφορά στην προοπτική συγκρότησης Λαϊκού Μετώπου.
Αγάλια αγάλια όμως, μη βιάζεστε!
Να περάσει το Μεγαλοβδόμαδο, να πάνε κάτω η τσουρέκα και η συκωταριά, να χωνέψουμε τη σπάλα ως του Θωμά και από εκεί και ύστερα να πιάσουμε δουλειά.
Από εκεί και ύστερα θα τρέξει η καμπάνια υπό τον τίτλο “η Αριστερά που ακούει”, με τους πολίτες να καταθέτουν απόψεις για “έναν διαφορετικό τρόπο άσκησης της πολιτικής” και για “μια νέα σχέση κοινωνικών εκπροσωπήσεων”.
Δυο μήνες θα πάρει το ανωτέρω, να προλάβει ο κοσμάκης ρε μπρο να σκεφτεί και λίγο πριν εκφρασθεί, μην τα χώσει χύμα και τσουβαλάτα, άνευ “αυτοκριτικής”.
Μάιο και Ιούνιο με δυο λόγια, φουλ τρεχάλα, φωτιά θα πάρουν τα μέηλ, βόις και γραπτά. Άσε που μπορεί να προβλέπονται και φαξ, για εμάς τους υπερήλικες!
Ε, να μην κρατήσει και δυο μηνάκια η επεξεργασία;
Τι έτσι, κουτουρού, χωρίς να περάσουν οι απόψεις από κρισάρα και έλεγχο;
Πάμε, λοιπόν, καλό Σεπτέμβριο, οπότε και η Νέα Αριστερά θα καταφέρει να προβεί σε μια νέα και συνολική “εκτίμηση της καταστάσεως”.
Ενώ αν είχαν απευθυνθεί στον ρεπόρτερ Ξανθάκη, θα μπορούσε να τους τα πει με πέντε λέξεις:
Η χώρα πάει κατά διάολου!
(Εκατό ευρώ, ευχαριστώ, δέχομαι και IRIS)
The post Ενωμένη Αριστερά: Τα ζώα μου αργά… appeared first on Newpost.gr.