Μου γράφει στο μέσεντζε η φίλη μου η Τζένυ (ας την πούμε Τζένυ) από τη Δυτική Ελλάδα:
“Θα ιδιωτικοποιήσουν και τεράστιο κομμάτι της παραλίας κάτω στο «όνομα μέρους» για να φτιάξουν resort, εστιατόρια, ιδιωτική παραλία κλπ.
Δεν ξέρω αν έχεις ιδέα από δω πάνω αλλά η εν λόγω παραλία είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη καμιά 30αρια χλμ
Μέχρι στιγμής έχει διαφορά beach bars αλλά δεν είναι περίκλειστα, αν θες μπορείς να πας με την ομπρέλα σου κ την πετσέτα σου κ να κάνεις ένα μπάνιο, να κάνεις μια βόλτα κλπ
Τώρα συμφώνησε ο δήμος και η περιφέρεια να παραχωρηθεί φιλέτο της εν λόγω παραλίας για να γίνει περίκλειστο resort τύπου «όνομα δημοφιλούς resort» ή κάπως έτσι”.
Τη διαβάζω και σκέπτομαι την εμπειρία μου από αντίστοιχη ομορφιά στη Βόρειο Ελλάδα, όπου “φυσικά” και μπορούσες να περάσεις τις πύλες του resort και “φυσικά” μπορούσες να κολυμπήσεις στην ίδια θάλασσα με τους πατρικίους και “φυσικά” μπορούσες ν’ απλώσεις την αρίδα σου στην ίδια παραλία.
Μ’ ένα ζητηματάκι μόνο:
Αν δεν ήσουν πελατάκι ή προσκεκλημένος πελάτου, το αμάξι δεν πέρναγε την πύλη.
Έπρεπε να το αφήσεις στο πάρκινγκ, το τσίλικο και ασφαλές πάρκινγκ οφείλω να το ομολογήσω.
Μ’ ένα ζητηματάκι μόνο:
Απείχε από το πλίτσι πλάτσα τουλάχιστον δυόμιση με τρία χιλιόμετρα!
Για δοκίμασε να τα διανύσεις κάτω απ’ τον ήλιο, ήλιο αρχηγό, να φτάσεις φρυγανισμένος στην αμμουδιά…
Εκεί οδεύομεν ωστόσο.
Μάλιστα, προς τα εκεί πάμε, διότι που θα καταλήξει ο ξένος ο μεσαιοταξίτης και άνω, με την αγοραστική τη δύναμη τη δεκαπλάσια από τον ημεδαπό ομόλογό του;
Να καταλήξει, ας πούμε, στη Βαλτική, στο παινεμένο το Χαϊλίνγκενταμ, που φιλοξένησε ως και G8 παρακαλώ;
Βρέθηκα εκεί πέρα πριν από καμιά δεκαπενταριά έτη, καλοκαιράκι ήταν, σε ρόουντ τριπ ανά τη Γερμανία, νταξ, πολλή ζέστα δεν είχε, αλλά μια βουτιά πάντοτε την τραβάει ο οργανισμός σου.
Κατεβαίνω παραλία, λοιπόν, απογευματάκι ήτανε.
Πολιτισμός, πατρίδα μας Ευρώπη, ούτε ένα αποτσίγαρο ρε μπρο στην άμμο τη χρυσή.
Παλαμάκια, υπόκλιση, λίμπλιχε Φριτς.
Άσε που οι ξαπλώστρες γινόσαντε και αποδυτήρια, σαν σαλιγκάρι ένα πράγμα, τζέρμαν εντζινίρινγκ, τι να λέμε τώρα.
Και λέω “θα μπω, όρμηξα”!
Και βάνω το μαγιώ και πλησιάζω το νερό στα δυο μέτρα.
Και βλέπω σκοτάδια.
Και σκέφτομαι “έλα μωρέ, κλανιάρη” και πλησιάζω το νερό στο μισό μέτρο.
Και βλέπω φύκια, ένα σωρό φύκια.
Και σκέφτομαι “έλα μωρέ και στο Μαραθώνα που πας, τις μισές μέρες βγάνει φύκια” και πάω να μπουκάρω.
Και βλέπω ότι τα φύκια δεν ήταν διάσπαρτα τύπου Μεσόγειος, ήταν μια μάζα σχεδόν συμπαγής, σχεδόν μασίφ, σχεδόν μπετόν και απειλούσαν να σε πνίξουν σαν τον συγχωρεμένο τον Λαοκόωντα!
Και έκανα μεταβολή κι άραξα στο καφέ του διπλανού Kempinsky.
Όπου το κέικ με παπαρουνόσπορους πραγματικά με αποσβόλωσε (επιπέδου G8 και βάλε…), αλλά δεν είχα πάει εκεί για να περιποιηθώ τη γεύση μου.
Είχα πάει για να κολυμπήσω.
Και δεν κολύμπησα…
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί όποιος αλλοδαπός διαθέτει σώας τας φρένας και πέντε φράγκα στην τσέπη εδώ θέλει να έρθει και να παραθερίσει.
Γιατί είναι γκαραντί το πράμα και διότι πιο κοντινό στον επίγειο Παράδεισο δεν έχει.
Και επειδή η Κόλαση είναι πάντοτε οι άλλοι (καταραμένε Ζαν Πωλ…), απαιτεί βίο πριβέ, μακριά από ντόπιους και πτωχάλες.
Σύρε τώρα εσύ κυρά Τζένυ να βρεις το δίκιο σου στην περιφέρεια, στο δήμο, στον μητροπολίτη, στον ξένιο Δία, σε δεν ξέρω ποιόν.
Κι άμα σου απαντήσει έστω και ένας, έλα να μου το πεις να τον διαφημίσω.
Ως τότε, βολέψου με ένα καλοκαίρι ελληνικό που από φαντασμαγορία γίνεται φάντασμα…
The post Ελλάδα 2025: Το φάντασμα του καλοκαιριού… appeared first on Newpost.gr.