Με φέρνει ο δρόμος πρωί πρωί σε συνοικία των Αθηνών.
Όχι τόσο παρφουμέ όσο το Κολωνάκι, ούτε τόσο μπελαλίδικη όσο τα Εξάρχεια.
Κάπου στη μέση, κάπου πιο νορμάλ.
Περπατάω, αυτό ξέρω να κάνω, αυτό κάνω.
Είμαι σε οδό εμπορική της γειτονιάς.
Όχι τη χάι στριτ, μια κάθετο.
Κοιτάω δεξιά αριστερά, κάτι δε μου πάει καλά.
Κάτι δε μου πάει καθόλου καλά.
Σαν ένα deja vu ταινίας τρόμου, όπου παραμονεύει ο μπαμπούλας, σε βλέπει αυτός, εσύ δεν τον βλέπεις.
Σε βλέπει η κοινωνία του ενός τρίτου, απ’ τη γωνία γελάει ο Πισσαρίδης…
Κάθομαι και μετράω.
Σε πενήντα μέτρα δρόμο, κολλητά στη χάι στριτ, όχι πιο πάνω στο ρεζιντένσιαλ, επτά καταστήματα κλειστά.
Κλειστά με αράχνες και σκώρο.
Στις θύρες συνωστίζονται οι λογαριασμοί των πρώην ΔΕΚΟ.
Κλειστά, σφαλισμένα τα μαγαζιά, ούτε καν χαρτιά “ενοικιάζεται” ή “πωλείται” δεν είναι κολλημένα στα τζάμια.
Όσοι εισέρχεστε στο σύμπαν του εμποράκου, αφήστε πίσω σας κάθε ελπίδα.
Τζεστ φακ ιτ, που λένε και στην πατρίδα της Κιμπερλάρας, μυρωδιά από θειάφι που μονολογούσε ο συγχωρεμένος.
Ο εμποράκος συναντήθηκε με το θάνατο…
Το βλέπεις παντού στην Αθήνα, το στόρι με τα κλειστά μαγαζιά.
Το βλέπεις και στην επαρχία, αλλά εδώ θυμίζει πολύ εκείνο το τσουνάμι που ακολούθησε το Καστελόριζο του Γιωργάρα.
Όταν τα χαρίζανε τα μαγαζιά και δεν τα ‘παιρνε κανένας.
Τώρα είμαστε στα δύο καταστήματα σε δίνω ένα διαμέρισμα με δίνεις, ψάχνεις για κορόιδα ρε φίλε;
Κι απ’ τα ανοιχτά, δεν είναι λίγα όσα θυμίζουν το μπατιρημένο κουρείο του Χριστιανόπουλου.
Χωρίς δουλειά.
Τα βλέπει ο φίλος μου ο Αλέκος, που το δικό του το μαγαζί το έκλεισε πριν από τρία χρόνια και γλύτωσε τη φυλακή και ξύνει το κεφάλι του.
“Χρηστάρα”, μου λέει, “ή σέρνονται μέχρι να βγουν στη σύνταξη ή εξυπηρετούν τους είκοσι εννέα κατασκευαστές. Άλλη εξήγηση δεν βρίσκω…”
Πάμε, όμως, και στο ρεπορτάζ.
Πάμε στην parallaxi της Θεσσαλονίκης, την ιστοσελίδα και free press που διευθύνει ο φίλος Γιώργος Τούλας, να πάρουμε μια εικόνα και από την μεταπρατική πόλη. Λα τα μινόρια:
Σε μια προσπάθεια να αναζητήσουμε τις αιτίες παρακμής του πάλαι ποτέ εμπορικού δρόμου της Θεσσαλονίκης, η parallaxi απευθύνθηκε και στον επί σειρά ετών πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου της πόλης, Παντελή Φιλιππίδη.
«Δεν είναι μόνο ο κεντρικός δρόμος της Βασιλίσσης Όλγας που έχει καταστήματα και επιχειρήσεις που καταστράφηκαν εντελώς είναι και αυτά των παράδρομων της κεντρικής λεωφόρου που έβαλαν λουκέτο σε μια νύχτα. Π.χ. η Παρασκευοπούλου ήταν μια οδός που έσφυζε από κόσμο και δουλειά. Εγώ προσωπικά πλήρωσα “αέρα” κάποτε για πείσω τον ιδιοκτήτη να μου δώσει το κατάστημά. Και στη Βασιλίσσης Όλγας συνέβαινε το ίδιο. Και στην Πέτρου Συνδίκα και στην Μπότσαρη. Αυτοί ήταν δρόμοι που είχαν δικές τους ξεχωριστές αγορές εκτός της κεντρικής λεωφόρου. Σήμερα, όλες αυτές οι αγορές δεν υπάρχουν. Έχουν “τελειώσει”. Κι αυτό συνέβη, διότι δυστυχώς κάποιοι, αποφασίζουν πριν από εμάς για εμάς και το αποτέλεσμα είναι η καταστροφή της αγοράς.
Κατά την άποψή μου τα χρήματα συγκεντρώθηκαν σε πολύ λίγα χέρια, σε λίγες επιχειρήσεις που συνήθως είναι πολυεθνικές, αφήνοντας τους μικροεπαγγελματίες κάθε είδους χωρίς δουλειά. Όλοι αυτοί χάθηκαν και κανένα πολιτικό αυτί δεν ίδρωσε…»
Οπότε, τι;
Οπότε καλά Χριστούγεννα με το Temu και το Shein, φροντίζουν οι Κινέζοι πριν από εσάς για εσάς.
Αντίο βιτρίνες, αντίο γιρλάντες, αντίο φωτάκια χαρωπά, αντίο τζίνγκολμπελς, σαν τη δόλια την Πατρώνα θα σκαλίζουμε τη στάχτη και καλά ότι ἡ εστία έχει πάντοτε την ιδιότητα να θερμαίνει και ας μη καίει.
Θα μας κοιτούν οι πρώην μαγαζάτορες, με σφαλισμένο στόμα.
Και τι να πουν, δηλαδή;
Εμείς τους φέραμε το ’19 κι εμείς τους ξαναφέραμε το ’23;
Δε νομίζω…
Υπάρχουν λύσεις όμως!
Υπάρχει η λύση του αρχιλαμόγιου Χαράρι, που δήλωσε ότι αφού θα μείνει τόσος κόσμος χωρίς δουλειά (λόγω Τεχντής Νοημοσύνης, αλλά ταιριάζει και στον εμποράκο), νταξ, θα τους κρατήσουμε μακριά απ’ την απελπισία με ναρκωτικά και βίντεογκέημς.
Και πας εσύ ύστερα ελληνική πολιτεία και συλλαμβάνεις τον πατέρα Παρθένιο;
Ε, καλά λέει ο κοζμάκης ότι δεν υπάρχει Κράτος…
The post Ελλάδα 2.0: Ο εμποράκος πέθανε, ο εμποράκος πάει… appeared first on Newpost.gr.