Μία η γκαμήλα κι άλλος ένας ο ρεπόρτερ Ξανθάκης!
Να ξεχάσουμε θέλουμε και να ξεχάσουμε δεν μπορούμε.
Και πώς να λησμονήσεις, δηλαδή, όσα σου καρφώσανε στην κεφάλα σχεδόν δια της βίας στα χρόνια του δημοτικού σχολείου;
Μιλάμε για δεκαετία του εβδομήντα μπρο μου, με βίτσα από κρανιά μάθαινες γράμματα, όχι όπως τώρα που σέβονται οι δασκάλοι τις ευαισθησίες σου και τον ψυχισμό σου.
Χώρια τα παιδικά τραύματα, που σε παρκάρουν οι γονείς στην TV, στο κινητό, στην ταμπλέτα αντί να αφουγκράζονται τις ανάγκες σου…
Τέλος πάντων, αυτά θα τα λύσουν οι ψυχοθεραπευτές, έναν σε κάθε πολυκατοικία έχει πλέον, μην πείτε πως δεν βρίσκετε.
Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι μετά από πενήντα και βάλε έτη (αποκαλύπτω ηλικίες και δεν κάνει, αλλά μπροστά στο καθήκον…), ακόμη αντικρίζω εμπρός μου τους αθάνατους στίχους του Αχιλλέα Παράσχου:
“Ἒ! σεῖς, ὁποῦ σκορπίζετε τὰ πλούτη στὸν ἀέρα,
Τὸ χέρι σας τὸ ἄσωτο καὶ σφαληστὸ ἁπλῶστε,
Καὶ δόστε καὶ στὸν ἄρρωστο καὶ στὴ πτωχὴ μητέρα…
᾿Ελεημοσύνη, χριστιανοί, ἐλεημοσύνη δόστε!”
Τους διαβάζω και σκέφτομαι ότι νταξ, καλός ο Σολωμός, δυνατός και περιγραφικός, τι να μας πει, όμως, για την Ελλάδα 2.0;
Ενώ ο Παράσχος, τσακ μπαμ, σε τέσσερα στιχάκια μέσα, απαθανάτισε την πατρίδα μας με απόλυτη ακρίβεια.
Ένα κράτος που υποτίθεται ότι πουλάει τεχνογνωσία στους Γιαπωνέζους (αυτά μας είπαν, αυτά δεν μας είπαν;) ενώ οι μισοί πολίτες του δεν μπορούνε να πάνε έστω μια βδομάδα διακοπές.
Έστω μία βδομάδα επαναλαμβάνω, ούτε στις φάμπρικες του Γουίγκαν Πάιαρ να δουλεύαμε αδερφέ μου κι όχι στη χώρα που ηγείται της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως…
Δίνω ένα σχετικό παράδειγμα ευημερίας:
“Λίγα προγράμματα έχουν καταγράψει τέτοια επιτυχία όπως αυτό της ευαισθητοποίησης σε θέματα διαφορετικότητας στο εργασιακό περιβάλλον που «έτρεξε» το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας τον Ιούλιο.
Ογδόντα χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα συμμετείχαν με επιτυχία – και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ – στο σεμινάριο επιμόρφωσης και πλέον αναμένουν το βάουτσερ των … ευρώ”,
ΟΚ, ακούω εκτιμήσεις για το ποσό του βάουτσερ, που κυνήγησαν με τέτοιο πάθος όχι εκατό, όχι χίλιοι αλλά ογδόντα χιλιάδες εργαζόμενοι:
* Πεντακοσάρικο;
* Χιλιάρικο;
* Πεντοχίλιαρο;
Όχι, καθόλου, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες!
Για ένα κατοστάρικο, για ένα ψωροκατοσταρικάκι επικράτησε τέτοιος συνωστισμός που θα έλεγε και η Ρεπούση.
Για εκατό ευρώ, κρύψτε το παιδιά απ’ το φάντασμα του Αντρέα Παπανδρέου, θα ρίψει φωτιά και θα κάψει όσα δεν πρόλαβαν να σώσουν τα θαυματουργά ντρόουνζ…
Και κάπως έτσι θα συρθούμε ως τη ΔΕΘ.
Κάπως έτσι θα πάμε γονατιστοί, όχι στην Παναγιά της Τήνου αλλά στη νύμφη του Θερμαϊκού, όπου θα μας κάνουν τη χάρη ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση να ανακοινώσουν ένα σωρό πάσιζ, για ν’ ανακουφίσουν την πορτοφόλα μας.
Ένα δισεκατομμύριο θα φτάσει η ελεημοσύνη δηλώνει ο ένας δημοσιογράφος.
Ενάμιση δισεκατομμύριο υπερθεματίζει κάποιος άλλος.
Δύο δισεκατομμύρια ανεβάζει το ποντάρισμα ο μερακλής της παρέας.
Και πάει λέγοντας…
Πάει λέγοντας σ’ αυτή την κάποτε περήφανη γη (την “ισχυρή Ελλάδα” του συγχωρεμένου!), που σήμερα τρατάρει στους πολίτες της λωτούς μεταμφιεσμένους σε κάθε είδους pass.
Άντε να τη βγάλουμε και σήμερα, άντε να καβαλήσουμε τη βδομάδα, άντε να πηδήξουμε το χειμώνα Νιόνιο μου.
Τσαλαβουτώντας στην αγωνία και στο άγχος, δώσε με εφέντη, δώσε με, κοψίδ’ και τραχανά!
Η Μάρτζερι Άλιγχαμ το είχε περιγράψει με ακρίβεια το φίλινγκ στο αθάνατο έργο της “Ένας τίγρης στην αιθαλομίχλη”, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις “Άγρα”.
Περιέγραφε εκεί μια συμμορία του Λονδίνου, που αναζητούσε με μανία έναν θησαυρό: “Όσο τους στήριζε η λαχτάρα τους, άλλο τόσο τους καταβαράθρωνε…”
The post Ελλάδα 2.0: Ελεημοσύνη Χριστιανοί, ελεημοσύνη δώστε… appeared first on Newpost.gr.