Το είχε πει κι ο Χάντερ Τόμπσον, σε στιγμή διαύγειας καταπληκτικής:
“Δεν έχει Σταμάτη και Γρηγόρη στη θάλασσα”!
Όπερ μεθερμηνευόμενον, τα φανάρια που ρυθμίζουν την κυκλοφορία στους δρόμους της πολιτικής, είναι πλέον χιλιόμετρά μακριά μας.
Είναι στη στεριά, ενώ η χώρα πλατσανάει στο πέλαγος.
Κάτι που σημειώνει κι ο Βενιζέλος, δηλαδή, αλλά πιο κομψά, με τρόπο ιντελεκτουέλ, όταν υπογραμμίζει ότι η χώρα “έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη”.
Η πεπατημένη μας τελείωσε παλικάρια και γοργόνες, τώρα πάμε στα τυφλά και ό,τι προκύψει στην πορεία θα το αντιμετωπίσουμε δια του αυτοσχεδιασμού.
Να το πεις αυτό σε καμιά έγκυο του ενάτου μήνα, να μην προλάβει να φτάσει ούτε ως το μαιευτήριο.
Στο ταξί μέσα θα γεννήσει, απ’ την ταραχή της…
Και το παιδί της, τι θα το κάνει ύστερα;
Πως θα το ντύσει;
Πως θα το θρέψει;
Πως το ζεστάνει, πως θα του μάθει γράμματα, πως θα το γιατροπορέψει αν χρειαστεί;
Κοίταζα τις προάλλες τους “Times” του Λονδίνου και είδα μια στατιστική, που έλεγε ότι οι φαμίλιες του εικοστού πρώτου αιώνα χρειάζονται πάνω κάτω διακόσιες πενήντα χιλιάδες λίρες για κάθε παιδί, απ’ τη στιγμή που θ’ ανοίξει τα μάτια του ως την ώρα που θ’ ανοίξει τα φτερά του.
Πες καμιά διακοσαριά χιλιάδες ευρώπουλα για τη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας, κόβω και κάτι γιατί τσοντάρει η κυβερνησάρα της Νέας Δημοκρατίας το θεάρεστο έργο των γονέων με κάθε είδους επιδόματα και πάσης φύσεως πάσιζ.
Διακόσια τα χιλιάρικα, λοιπόν.
Που θα τα βρεις;
Αν είναι για αποταμίευση ξέχνα το, τα μισθά φτάνουν δεν φτάνουν ούτε ως τις είκοσι του μήνα.
Αν είναι να πουλήσεις τ’ ασημικά χλωμό πολύ, τα πούλησες την περασμένη δεκαετία, ακόμη και την κορνίζα με τη φωτογραφία του γάμου.
Αν είναι ν’ αποχωριστείς κάνα νεφρί, δικαίωμά σου, δεν κρίνω, αλλά έχω την εντύπωση ότι η προσφορά θα υπερβεί τη ζήτηση λίαν συντόμως και θα πέσουν δραματικά οι τιμές. Ίσως χρειαστεί να συμπληρώσεις και με κερατοειδή…
Βάλε τα ανωτέρω αντάμα με την είδηση ότι η Επιτροπή Ανταγωνισμού θα μάθει του χρόνου τέτοιον καιρό γιατί ακριβά τα τρόφιμα, βάλε και το τέλος του Ταμείου Ανάπτυξης που γλύκανε κόσμο αλλά από βάσεις για το μέλλον μηδέν συν μηδέν ίσον μηδέν και καταλήγουμε στο υπέροχο ανέκδοτο από τα χρόνια τα παλιά του Ιπποδρόμου, τότε που στο Δέλτα το Φαληρικό βασίλευε το πηγαίο και όχι το ντεμέκ συναίσθημα.
Λα τα μινόρια:
Είναι ο μπάρμπα Δήμος, ο σχετικώς παλαίμαχος και απόλυτα βαριεστημένος τζόκεϊ (τζόκεϊ γράφω, όχι τζόκερ, μην παρεξηγηθεί κάνας οπεκεπές!) κι ετοιμάζεται για την τελευταία κούρσα της ημέρας.
Μουλάρι του έχουν δώσει να ιππεύσει, το ξέρει φυσικά, άντε να ξεμπερδεύουμε να πάμε σπίτι μας, να πιούμε καμιά γουλιά σκίουι.
Αρχινάει η ιπποδρομία.
Αρχινάει η ιπποδρομία, μπροστά ο μπάρμπα Δήμος με το μουλάρι.
Συνεχίζεται η ιπποδρομία, μπροστά ο μπάρμπα Δήμος με το μουλάρι.
Λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού, μπροστά ο μπάρμπα Δήμος με το μουλάρι.
Κι εκείνη ακριβώς την ώρα που αναρωτιέται τι στο διάολο συμβαίνει, ακούει τους άλλους τζόκεϊ από πίσω να ξεκαρδίζονται στα γέλια και να του φωνάζουν:
“Άιντε μπάρμπα Δήμο, εσύ θα μας τα δώσεις σήμερα”!
Ενόψει εκλογών, καταλαβαινόμαστε υποθέτω…
Υ.Γ.: Εκεί που ορκιζότανε η κυβέρνηση ότι δεν θα κάνει πόντο πίσω, έχει αρχίσει, μα στα φανερά μα στα μουλωχτά, να χώνει φραγκάκια στους αγρότες.
Επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τον αθάνατο στίχο του Βολφ Μπίρμαν:
Αχ, η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα!