Αν υπάρχει ένας θεσμός που συνόψισε όσο κανένας άλλος τη μικροπολιτική υποκρισία της Μεταπολίτευσης, αυτός είναι ο περίφημος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Ένα άρθρο του Συντάγματος που ντύθηκε με τον μανδύα της «προστασίας της πολιτικής λειτουργίας», αλλά στην πραγματικότητα λειτούργησε σαν κουβέρτα για να σκεπάζει κάθε σκάνδαλο, κάθε αδίκημα, κάθε πολιτική ευθύνη που έπρεπε να αποδοθεί.
Η ιστορία είναι γνωστή: το Σύνταγμα του 1975 έβαλε τη Βουλή στο ρόλο του μοναδικού κριτή. Οι πολιτικοί δίκασαν τους πολιτικούς — και, τι έκπληξη, σχεδόν ποτέ δεν έκριναν ενοχή. Το 2003, ο νόμος Πετσάλνικου ήρθε να συμπληρώσει το πλαίσιο με γραφειοκρατική επιμέλεια. Και το 2019, παρά την κατάργηση της σύντομης παραγραφής, το προνόμιο παρέμεινε άθικτο: η Βουλή εξακολουθεί να κρατά τα κλειδιά της δίωξης.
Πρόκειται για ένα θεσμικό τέρας. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που ξεσπά ένα σκάνδαλο —από τη Siemens μέχρι το Βατοπέδι και πιο πρόσφατα— η κοινωνία βράζει και η Δικαιοσύνη μένει με δεμένα χέρια. Η λογική «να προστατεύσουμε την πολιτική τάξη» μπορεί να είχε μια κάποια βάση το 1975, όταν η Δημοκρατία έβγαινε από τη χούντα. Σήμερα, όμως, λειτουργεί απλώς σαν εγγύηση ατιμωρησίας.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για διαφάνεια και λογοδοσία, δεν υπάρχει άλλη λύση: ο νόμος πρέπει να καταργηθεί. Όχι να αναθεωρηθεί, όχι να «βελτιωθεί». Να καταργηθεί. Οι υπουργοί να δικάζονται όπως όλοι οι πολίτες. Από τα κανονικά δικαστήρια, με τους κανονικούς εισαγγελείς, στις κανονικές προθεσμίες.
Όλα τα άλλα είναι προσχήματα. Και η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλα προσχήματα· έχει ανάγκη από δικαιοσύνη.
The post Άρθρο 86: Ένα προνόμιο που πρέπει να τελειώσει appeared first on Newpost.gr.