Η δημόσια συζήτηση στη χώρα μας έχει αποκτήσει, δυστυχώς, τα χαρακτηριστικά μιας ατέρμονης φλυαρίας. Αντί να εξετάζονται οι ουσίες των αποφάσεων, αναζητούνται «αντιδράσεις», «διαφωνίες» και «παρασκηνιακές αποστάσεις». Σαν να μην αρκεί η πολιτική πράξη, πρέπει να υπάρχει πάντα και ένα σχόλιο — ή, ακόμη καλύτερα, μια παρεξήγηση για να συντηρείται ο θόρυβος.
Αφορμή αυτή τη φορά, η παρατήρηση ορισμένων σχολιαστών ότι ο Νίκος Δένδιας δεν έκανε δήλωση σχετικά με την πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού να αναλάβει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας τη φύλαξη του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Κατά τη δική τους λογική, κάθε φορά που ο Πρωθυπουργός διατυπώνει μια πρόταση, οι υπουργοί θα πρέπει να παίρνουν θέση δημοσίως — να δηλώνουν αν συμφωνούν ή διαφωνούν, λες και συμμετέχουν σε κάποιο πάνελ πρωινής εκπομπής. Αν ίσχυε αυτό, δεν θα υπήρχε κυβέρνηση· θα υπήρχε καφενείο.
Η συλλογική ευθύνη της εκτελεστικής εξουσίας δεν λειτουργεί με δηλώσεις «προσωπικών απόψεων». Ο Πρωθυπουργός έχει το συνταγματικό προνόμιο του συντονισμού και της χάραξης πολιτικής. Οι υπουργοί συμμετέχουν, εισηγούνται, διαφωνούν εσωτερικά, αλλά προς τα έξω οφείλουν να λειτουργούν ως ενιαίο σώμα. Αυτό δεν σημαίνει σιωπή, αλλά θεσμική σοβαρότητα.
Η συγκεκριμένη απόφαση —να αναλάβει το Υπουργείο Άμυνας τη φύλαξη ενός μνημείου που αποτελεί σύμβολο της εθνικής μνήμης— είναι απολύτως φυσιολογική. Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν είναι ένα τουριστικό αξιοθέατο, αλλά η πιο ιερή υπενθύμιση της θυσίας για την πατρίδα. Επομένως, η εμπλοκή του στρατού, που έχει την ευθύνη της εθνικής άμυνας και της τιμής των πεσόντων, είναι όχι μόνο θεσμικά ορθή, αλλά και ιστορικά επιβεβλημένη.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Δένδιας —είναι η ευκολία με την οποία ένα τμήμα της δημόσιας σφαίρας αντιμετωπίζει την πολιτική ως διαρκές talk show. Αντί να σταθούμε στην ουσία —στην ανάγκη αναβάθμισης της φύλαξης και της τελετουργίας γύρω από το Μνημείο—, επιμένουμε να μετράμε «σιωπές» και «χαμόγελα». Είναι η λογική του μικροφώνου που δεν αντέχει την ησυχία, γι’ αυτό ψάχνει διαρκώς να κατασκευάσει ένταση.
Η σοβαρότητα μιας κυβέρνησης δεν μετριέται από το πόσοι μιλούν, αλλά από το πώς αποφασίζει και ενεργεί.
Αν κάθε υπουργός αισθανόταν υποχρεωμένος να σχολιάζει δημοσίως τις πρωτοβουλίες του Πρωθυπουργού, τότε πράγματι θα είχαμε πετύχει το τέλειο χάος: μια κυβέρνηση που αντί να κυβερνά, θα σχολιάζει τον εαυτό της.
Η πολιτική, όμως, δεν είναι καφενείο — κι αν καταντήσει να μοιάζει με ένα, το φταίξιμο δεν θα είναι των υπουργών, αλλά όσων προτιμούν τον θόρυβο από τη θεσμική σοβαρότητα.
The post Από την κυβέρνηση στο… καφενείο; appeared first on Newpost.gr.