Παρασκευή σήμερα, Παρασκευούλα ζάχαρη, Παρασκευούλα μέλι που λέει κι ο Μελιγγώνης, τίγκα στα Ζιρτέκ ο ρεπόρτερ (don’t ask…), θα τα γράψω κι ας είναι και παραλήρημα!
Στα μαγαζιά είστε άλλωστε, ξεφτιλίζετε το διακοσοπενηντάρι που έδωσε (συγγνώμη, χορήγησε) η κυβέρνηση στα παππούδια, σιγά μην κάτσετε να διαβάσετε τι θα γίνει σε ενάμιση χρόνο με τις εκλογές.
Που δε θα γίνει σε ενάμιση χρόνο, δηλαδή, γιατί οι εξελίξεις τρέχουν και ο Ερντογάν δεν είναι και τόσο ετοιμοθάνατος (ο Ντόναλντ να δεις!), αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους και όσες έχουν ήδη καταληφθεί από το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Και το μεγαλύτερο ερώτημα της καθημερινότητάς τους, είναι αν θα βρουν τραπέζι στον Αργυρό, για να κάνουν Κρίστμας Ίβ παρέα με Κίμπερλι…
Τέλος πάντων, εγώ θα τα γράψω.
Ως το Καστελόριζο, λοιπόν, η Ελλάδα ήταν ένα κράτος ολ ινκλούσιβ.
Μισθοί μπροσθόβαροι, συντάξεις στρόγγυλες, ανεργία χαμηλή, μπαίνανε λεφτά στα σπίτια, όσο και να γκρίνιαζαν οι κατά καιρούς αντιπολιτεύσεις ότι υπέφερε ο κοσμάκης.
Όχι, ο κοσμάκης δεν υπέφερε.
Απλώς η χώρα όδευε προς μια κατάσταση ζόρικη που νόμιζε ότι την είχε αφήσει πίσω της.
Είχε την εντύπωση ότι ξέφυγε οριστικά από το εμφυλιοπολεμικό 50 % κονομάνε και 50 % βλαστημάνε με τη γενναιοδωρία του Αντρέα και των συνοδοιπόρων του.
Ώσπου ήρθε του Παπανδρέου ο γιός κι έφερε την κοινωνία των δύο τρίτων…
Να μην τα πολυλογώ γιατί ξέρω ότι το διάλειμμα απ’ το ανελέητο σόπινγκ είναι μικρής διαρκείας.
Μας προέκυψε τσεκούρωμα μισθών, συντάξεων, δικαιωμάτων και ευημερίας, έπεσε η πασοκάρα, αφίχθη ο Παπαδήμος, έκατσε η βάρκα, έσκασε μύτη ο Αλέξης, έμεινε εκεί το έργο.
Δεν το πήγε πιο πέρα το κάρο της μιζέριας ο ΣΥΡΙΖΑ, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας.
Αυτό που έκανε, ωστόσο, ήταν να αποδεχθεί και να υπογράψει μια σειρά από νομοθετικές απαιτήσεις των Ευρωπαίων, που έθεσαν τις βάσεις για τις μετέπειτα γαλάζιες (συγγνώμη, γαλαζοπράσινες) ομορφιές.
Στη λογική του “The firm”πάνω κάτω (δείτε και κάνα Χόλυγουντ, όχι όλο Οικονομίδη!), όσο μας ψηφίζετε δεν θα ενεργοποιούνται οι απορρυθμίσεις που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις.
Ε, δεν τους ψήφισαν…
Νίκησε η Νέα Δημοκρατία παρέα με ουκ ολίγο ΠΑΣΟΚ (σώμα λιονταριού και κεφάλι άλλου λιονταριού, που λέει και η Πουλίκα), της έκατσε και το πολιτικό λαχείο της πανδημίας (τρία χρόνια αβάντζο, 50 δισμύρια για σκόρπισμα, συν αποθέωση του ατομικισμού), πήρε το 41ΤΑΚΑΤο, περάσαμε εκόντες άκοντες στην κοινωνία του ενός τρίτου:
Ένας στους τρεις είτε τη βγάνει καθαρή είτε περνάει καλά, δύο στους τρεις κοιτάνε την πορτοφόλα και βλέπουν άσφαλτο.
Και εκεί ακριβώς θα κριθούν οι εκλογές όταν γίνουν.
Στο γεγονός ότι δεν έχει ο άλλος, δεν έχει η άλλη να βγάλουν το μήνα.
Και βάζουν χέρι διαρκώς σε ό,τι απέμεινε από εκείνο το περίφημο “λίπος” των διακοσίων δισμυρίων ευρώ που τόσο εξενεύριζε τους Ευρωπαίους…
Οπότε, απλά μαθηματικά:
Άμα είσαι η κυβέρνηση η τωρινή και θες να ξαναβγείς, πρέπει να λάβεις την πλειοψηφία απ’ το 33 % του βολεμένου ενός τρίτου.
Συν κάτι λιμά μέσω ορθοδοξίας, συν κάτι ψίχουλα μέσω εντοπιότητος, συν κάτι ψιλολόγια μέσω ΕΣΠΑ, μπας και πλησιάσεις το 30 % και εκβιάσεις δεύτερες εκλογές, σε φάση “ή εμείς ή το χάος”.
Απραγματοποίητο δεν το λες, αλλά δεν είναι κι εύκολο.
Άμα είσαι αντιπολίτευση από την άλλη, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.
Και τους μισούς να λάβεις από τους ανασκολοπισμένους των δύο τρίτων, πάει τέλειωσε το ματσάκι.
Αρκεί, πρώτον να πεισθούν ότι οι κάλπες είναι προτιμότερες απ’ τις παραλίες και δεύτερον να συσπειρωθούν όσοι και όσες κάνουν τον κόπο να πάνε στο παραβάν γύρω από γερή και δυνατή υποψηφιότητα.
Μία.
Γερή.
Δυνατή.
Καθότι με τον κατακερματισμό της σημερινής αντιπολίτευσης, το “σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω” μάλλον θα είναι το νούμερο ένα προεκλογικό σύνθημα…
The post Απλά μαθήματα εκλογικής οικονομίας (ιτς γιορ έμπτι πόκετς, στούπιντ!) appeared first on Newpost.gr.