Ο Παύλος Γερουλάνος και οι γνωστοί «αντιπολιτευόμενοι» του εσωτερικού τοπίου του ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως δεν κατάπιαν ποτέ την ήττα τους. Από τότε που ο Νίκος Ανδρουλάκης ανέλαβε τα ηνία, κάποιοι ζουν για να του τραβάνε το χαλί – όχι για το καλό του κόμματος, αλλά για να ξορκίσουν το προσωπικό τους απωθημένο.
Το τελευταίο «επίτευγμα» του κ. Γερουλάνου; Να σχολιάσει την απουσία Ανδρουλάκη από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. «Ίσως ήταν λάθος», είπε με ύφος «ανεξάρτητης σκέψης». Λάθος; Ή μήπως λάθος είναι να νομίζει κανείς ότι θα χτίσει πολιτική καριέρα πάνω σε μικροπολιτικές αιχμές και φτηνά τηλεοπτικά καρφιά;
Γιατί, αν είναι να μετράμε παρόντες και απόντες, μήπως να θυμηθεί να σχολιάσει και την απουσία του Γιώργου Παπανδρέου από την εκδήλωση για τα 51 χρόνια της 3ης Σεπτέμβρη; Εκεί η ευαισθησία εξαφανίστηκε μαζί με το μικρόφωνο.
Το πραγματικό ερώτημα, όμως, δεν είναι τι λέει ο Γερουλάνος. Είναι πότε θα αποφασίσει ο Ανδρουλάκης να σφίξει τα λουριά. Η εσωκομματική δημοκρατία είναι θεμέλιο – αλλά η μόνιμη, δηλητηριώδης «αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση» υπονομεύει το κόμμα εκ των έσω.
Ένα κόμμα εξουσίας δεν μπορεί να λειτουργεί σαν πολιτικό καφενείο όπου ο καθένας ρίχνει την ατάκα του για να ακούγεται πιο προοδευτικός. Η κοινωνία θέλει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αν κάποιοι θέλουν απλώς να ρίχνουν νερό στον μύλο του κυβερνητικού αφηγήματος ότι «δεν υπάρχει αντίπαλος», τότε ίσως ήρθε η ώρα ο Νίκος Ανδρουλάκης να τους δείξει ποιος είναι ο αρχηγός.
Γιατί, όπως έλεγε κάποτε ο Μιτεράν, «η εξουσία δεν χαρίζεται, την επιβάλλεις».
The post Ανδρουλάκης, Γερουλάνος και «λοιπές δυνάμεις»: Η ώρα να σφίξουν τα λουριά appeared first on Newpost.gr.